راگامگ – ترجمه از سجاد جوهردلوری: تصور کنید درون جنگلی پر از درختان غول‌پیکر قدم میزنید و هرچه بیشتر و عمیقتر سرگردان این جنگل میشوید گویی این غول‌پیکر‌ها به دور شما حلقه میزنند. سپس در میان این شاخه‌های ضخیم فلشی از رنگ سفید چشمتان را خیره میکند. این رنگ سفید رنگ یک درخت است که نسبت به اطرافیانش رشد کمتری داشته است. نام این درختان غول پیکر ردوود به معنای چوب‌سرخ است و اسم درخت سفید رنگ ما آلبینوست.
این درخت سفید که میان ردوود‌ها قرار گرفته است بسیار بسیار کمیاب است و شخصی به نام زین مور مکان ۱۱ ردوود آلبینوی موجود که شناسایی شده‌اند را میداند؛ ۱۱ آلبینویی که در پارک ملی هنری کاول ردوود قرار دارند. سال‌های زیادیست که مور به این درختان علاقه‌مند شده است. اولین بار در سن ۱۶ سالگی یکی از این درختان را مشاهده میکند و خیلی زود وسواس عجیبی نسبت به آن‌ها در وجودش پدیدار میشود. وی محل قرار گرفتن آن‌ها را به علت کمیابی لو نمیدهد. منطق حکم میکند که این درختان اصلا نباید وجود داشته باشند. رنگ سفیدشان به علت ناتوانی آن‌ها در تولید کلروفیل) مبدل نور خورشید به قند و عامل سبزی برگ درختان است. این آلبینو‌ها حداقل به علت ناتوانی در تبدیل نور خورشید به قند نباید وجود داشته باشند، اما دارند. زین مور اولین شخصیست که چگونگی این وجود را مورد بررسی قرار داده است.
زیست‌شناسان قبل از مور نظریاتی برای بیان علت وجود آلبینو ارائه میکردند که بر اساس حقایق شناخته شده‌ای درباره‌ی ردوود‌ها شکل گرفته اند. اولا اینکه ردوود‌ها میتوانند ریشه‌ی خود را به صورت شبکه به اشتراک بگذارند و منابع خود را در زمان قحطی میان همنوعانشان پخش کنند و دوم اینکه در تابستان‌ها ردوود‌هایی که به شبکه نپیوسته بودند از بقیه جدا افتاده و گرسنگی میکشند. طبیعتا فرض بر این بوده است که این جدا افتاده‌ها همین آلبینو‌ها هستند و تنها علت سرپا ماندنشان این بوده که توانسته اند این دوری را به نحوی دور زده و از ریشه‌ی مابقی ردوود‌ها استفاده کنند.
این نظریات، اما برای قانع کردن زین مور کافی نبود. چرا که اگر ردوود‌ها توانایی این را داشته باشند که مشابهانی از خود را که سهمشان را به اشتراک نمیگذارند جدا کنند چگونه توسط آلبینو‌هایی که قندی تولید نمیکنند فریب داده میشوند؟ شاید به نحوی در ازای این تغذیه چیزی دریافت میکردند؟ وی بدون معطلی به آزمایش این ایده و مطالعه‌ی آلبینو‌های سفید پرداخت.
با آزمایش میزان سموم این درختان تمامی حواس وی بر جوابی تازه متمرکز شد. این شاخه‌های سفید رنگ از فلزات سنگینی، چون مس و کادمیوم و نیکل آغشته بودند آنهم بسیار بسیار بیشتر از مقداری که میتواند هر درختی را نابود کند. شاید درختان آلبینو بقای خود را در جمع‌آوری موادی یافته‌اند که برای دیگر درختان مضر است. این خود دلیلیست بر چرایی اینکه ردوود‌ها مواد مغذی را از آن‌ها دریغ نمیکنند؛ به هر حال مرگ یک آلبینو میتواند این فلزات سنگین را در محیط اطراف آزاد کند.
منبع: curiosity