انعکاس ؛ یک کاربر توییتر با نام کاربری @gaialect روز یکشنبه (۲۰ نوامبر)، نوشت: «به نظرم وقتی ازدواج کنم، دلم می‌خواهد اتاق‌خواب جداگانه داشته باشم. مگر اینکه شاید تخت‌خوابمان خیلی بزرگ باشد… نه، ولی حتی در آن صورت، بر فرض می‌توانیم به اتاق‌‌هایمان سر و شکلی بدهیم که می‌خواهیم، و دیگران می‌توانند شب پیش ما بمانند.» او افزود «حس می‌کنم در فضایی که با سلیقه خودمان درست کرده باشیم، شکوفا می‌شویم.»
فکر خوابیدن زوج‌ها در تختخواب‌ها یا اتاق‌های جداگانه، جدید نیست. در واقع، تا پیش از دهه هفتاد، زوج‌های خیالی در [فیلم‌ها- سریال‌های] تلویزیونی تقریبا همیشه در تختخواب‌های تک‌نفره بزرگ جداگانه می‌خوابیدند، نه در یک تخت دونفره. شیوه خوابیدن در اتاق‌های جداگانه را در میان درباریان نیز می‌توان سراغ کرد. مشهور بود که ملکه الیزابت دوم فقید و دوک ادینبرو در یک تختخواب نمی‌خوابیدند، اما اتاقخوابهای آن‌ها همواره به هم راه داشت. متخصصان می‌گویند جداخوابی می‌تواند برای زوج‌هایی که الگوهای خواب متفاوت یا اختلال خواب دارند و مانع خواب خوب یکدیگر در شب می‌شوند، بسیار مفید باشد.
دکتر هانا پتل، پزشک عمومی با تخصص خواب و سلامت روان و مربی پرورش ذهن، در مصاحبه‌ای می‌گوید که خوابیدن در اتاقخوابهای جداگانه برای همه مناسب نیست، اما رابطه بعضی زوج‌ها را بهبود می‌بخشد. اختلالات خواب نظیر خروپف بلند، توقف تنفس در خواب، و کابوس‌های شبانه ممکن است مانع خواب نفر دوم شود و بر کیفیت خوابش اثر بگذارد. [ضرورت] سازگاری با فرزندان نوزاد نیز ممکن است به بروز عادت‌های بد در خواب بینجامد.
دکتر پتل همچنین می‌گوید «یکی از والدینی که نوزاد دارند، ممکن است مکررا برای شیر دادن یا آرام کردن بچه از خواب بیدار شود و موجب بر هم زدن خواب دیگری شود. بدین ترتیب، هردو به قدر کافی استراحت نمی‌کنند.» عادت‌های متفاوت هنگام خواب نیز ممکن است بر اینکه زوج‌ها بتوانند در یک اتاق بخوابند، اثرگذار باشد. دوروتی چمبرز، متخصص خواب موسسه «اسلیپ جانکی»، توضیح می‌دهد: «شاید دلتان بخواهد با موسیقی آرامش‌بخش به خواب بروید، اما شریک زندگی‌تان ترجیح بدهد تمام حواسش از دنیای پیرامون قطع شود. خروپف، آپنه، گرمای بدن، ساعت‌های متضاد خواب، و کشمکش مداوم برای تصاحب روانداز هم در میان است. بعضی اوقات، شاید رسیدن به توافق در مورد برنامه زمانی شبانه مناسب برای هر دو نفر، ممکن نباشد.»
در چنین وضعیت‌هایی، آزمایش خوابیدن در اتاقخوابهای جداگانه شاید ارزش داشته باشد، چون می‌تواند به طرفین فرصت دهد تا رها از مزاحمت، به خوابی خوش و عمیق و بی‌انقطاع فرو روند. دکتر پتل می‌گوید: «خواب خیلی مهم است و اگر کافی نباشد، افت سلامت جسم و روان را در پی دارد. جداخوابی برای رابطه برخی زوج‌ها بهترین است.» طبق برخی مطالعات، زوج‌های همخانه بیشتری دارند به جداخوابی رو می‌آورند. طبق مطالعه‌ای که در سال ۲۰۲۱ در فرانسه انجام گرفت، ۱۰ درصد زوج‌های همخانه در اتاقخوابهای جداگانه می‌خوابند و طبق مطالعه‌ای نیز که بنیاد سلامت خواب در سال ۲۰۱۹ انجام داده است، ۱۷ درصد از بیش از دو هزار زوج استرالیایی، تنها می‌خوابند.
البته برخی کارشناسان می‌پذیرند که برخی زن و شوهر ها تمایل ندارند جداخوابی را بیازمایند، چون می‌ترسند صمیمتشان از بین برود یا دلشان می‌خواهد با نگاهی به یار، به خواب روند یا چشم که می‌گشایند، او را ببینند. چمبرز می‌گوید: «جداخوابی روندی رو به رشد است، اما همچنان حالت تابو دارد و باعث نگرانی و اغلب پیش‌داوری دیگران می‌شود. شریک تختخواب یکدیگر بودن از قدیم نشانه‌ای از خوش و خرمی رابطه به شمار می‌آمده است، اما در واقع، بدون توجه به میزان مهر و علاقه به یکدیگر، می‌تواند دردسرساز باشد.»
«همه می‌دانیم که خواب برای سلامت جسم و روان چقدر مهم است و اگر کنار گذاشتن این نگرش کهن که می‌گوید باید با شریک زندگی در یک تخت خوابید، به استراحت شبانه مرغوب کمک کند، افراد را ترغیب می‌کنم که این گزینه را بیازمایند. اولویت دادن به جداخوابی، سوای آن که بهبود خواب را در پی دارد – که از جمله با بهبود کارکرد مغز، سلامت عاطفی و تقویت دستگاه ایمنی بدن مرتبط است- پیوند دو شریک زندگی را تقویت می‌کند، مشاجره و بگومگو را کاهش می‌دهد، «اوقات شخصی» را افزایش می‌دهد، و تعامل و تفاهم [متقابل زوج‌ها با یکدیگر] را تقویت می‌کند.»
دکتر پتل توصیه می‌کند: «اگر از دست رفتن صمیمیت مایه نگرانی باشد، باید با هم صحبت کرد و اوقات و روش‌های دیگری برای تضمین حفظ ارتباط با یکدیگر یافت. می‌توان یک فنجان چای با هم نوشید و بعد برای خوابیدن به اتاق‌خواب مجزای خود رفت، یا اندکی با هم وقت گذراندن، اولین کاری باشد که صبح انجام می‌دهیم. یافتن چنین اوقاتی است که تضمین می‌کند هم خواب سر جای خودش باشد، هم اوقات با کیفیتی با هم بگذرانیم.»