بیماری های التهابی روماتیسمی؛ آرتریت روماتوئید چیست؟

آرتریت روماتوئید یک بیماری خود ایمنی بلند مدت، پیشرونده و ناتوان کننده است. این بیماری باعث ایجاد التهاب، تورم و درد در مفاصل و سایر اعضای بدن می شود. آرتریت روماتوئید (RA) معمولاً ابتدا روی دست و پاها تأثیر می گذارد، اما ممکن است هر مفصلی را تحت تاثیر قرار دهد.این بیماری معمولاً مفاصل یکسان را در هر دو طرف بدن درگیر می کند. رایج ترین علامت، خشکی مفاصل (به خصوص در هنگام بلند شدن در صبح یا بعد از مدتی نشستن) است. در ادامه این مقاله  به توضیح کامل درباره آرتریت روماتوئید پرداخته و با آن آشنا می شویم.

آرتریت روماتوئید چیست؟

شبکه پشتیبانی آرتریت روماتوئید تخمین می زند که ۱ درصد از جمعیت جهان و بیش از ۱٫۳ میلیون نفر در آمریکا مبتلا به آرتریت روماتوئید هستند. این بیماری یک بیماری خود ایمنی و سیستمیک است، و این بدان معنی است که بر کل بدن تأثیر می گذارد. این امر زمانی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه بافت های سالم بدن را به عنوان مهاجمین خارجی در نظر می گیرد.

همانطور که سیستم ایمنی بدن واکنش نشان می دهد، التهاب در بافت یا اندام های هدف ایجاد می شود. بعضی از افراد غالباً احساس خستگی و ناخوشی مداوم دارند. این بیماری می تواند مفاصل، ریه ها، چشم ها و قلب را تحت تاثیر قرار دهد.

علائم آرتریت روماتوئید

علائم این بیماری شامل موارد زیر است:

• درد، تورم و خشکی در بیش از یک مفصل
• درگیری مفاصل متقارن
• تغییر شکل مفاصل
• ناپایداری در هنگام راه رفتن
• احساس ناخوشی
• تب
• از دست دادن عملکرد و تحرک
• کاهش وزن
• ضعف

طبق اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) ، علائم معمولاً بر روی مفاصل یکسان در هر دو طرف بدن تأثیر می گذارند. علائم گاهی کمتر و گاهی بیشترند. در طول بهبودی، این علائم خفیف شده و یا از بین می روند. با این حال، در اوج بیماری، علائم شدید هستند.

علل آرتریت روماتوئید

هیچ کس نمی داند که چه عواملی باعث نقص سیستم ایمنی بدن می شوند. به نظر می رسد برخی افراد دارای عوامل ژنتیکی ای هستند که این احتمال را بیشتر می کند. یک نظریه این است که در افرادی که این ویژگی ژنتیکی را دارند، باکتری یا ویروسی باعث ایجاد آرتریت روماتوئید می شود.در این بیماری، آنتی بادی های سیستم ایمنی بدن به سینوویوم که مسیر صاف یک مفصل است، حمله می کنند. وقتی این اتفاق بیفتد، درد و التهاب ایجاد می شود.

التهاب باعث ضخیم شدن سینوویوم می شود. سرانجام، در صورت عدم درمان، این التهاب می تواند به غضروف(بافت پیوندی که در انتهای استخوان قرار دارد) حمله کرده و آن را از بین ببرد. تاندون ها و لیگامان هایی که مفصل را در کنار هم نگه می دارند نیز ممکن است تضعیف شده یا کشیده شوند. سرانجام مفصل شکل و پیکربندی خود را از دست می دهد. آسیب دیدگی می تواند شدید باشد.

سن

احتمال بروز آرتریت روماتوئید در بزرگسالان و در هر سنی وجود دارد، اما بیشتر، افراد بین ۴۰ تا ۶۰ سال را تحت تاثیر قرار می دهد. حدود سه چهارم مبتلایان به آرتریت روماتوئید در اولین تشخیص، در سن کار هستند.

جنسیت

آرتریت روماتوئید در زنان دو تا سه برابر بیشتر از مردان دیده می شود.

ژنتیک

آرتریت روماتوئید به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی مانند استعمال سیگار و رژیم غذایی ایجاد می شود. مشخص نیست که علت ژنتیکی چیست، اما تصور می شود که ابتلای یکی از اعضای خانواده به این بیماری احتمال ابتلا به بیماری را افزایش می دهد.

وزن

اگر اضافه وزن دارید، احتمال ابتلا به آرتریت روماتوئید به طور قابل توجهی بیشتر از زمانی است که در محدوده وزنی سالم قرار دارید. شاخص توده بدنی (BMI) معیاری است که با استفاده از قد و وزن شما، مشخص می کند که وزن شما در محدوده وزنی سالم است یا خیر. برای اکثر بزرگسالان ، BMI  ایده آل در محدوده ۱۸٫۵ تا ۲۴٫۹ است.

اگر BMI شما:

• زیر ۱۸٫۵ باشد – شما در محدوده کمبود وزن قرار دارید.
• بین ۱۸٫۵ تا ۲۴٫۹ باشد – شما در محدوده وزن سالم قرار دارید.
• بین ۲۵ تا ۲۹٫۹ باشد – شما در محدوده اضافه وزن قرار دارید.
• بین ۳۰ تا ۳۹٫۹ باشد – شما در محدوده چاقی قرار دارید.

سیگار کشیدن

استعمال سیگار خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد. اگر مایل به ترک سیگار هستید، به کلینیک های معتبر مراجعه کنید.

رژیم غذایی

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد اگر گوشت قرمز زیاد ویتامین C کمی مصرف کنید، امکان افزایش خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید بالا می رود.

عوامل خطر

CDC خاطرنشان کرد که افراد در معرض خطر بیشتر در ابتلا به آرتریت روماتوئید افراد زیر هستند:

• دارای سن ۶۰ سال یا بالاتر هستند.
• زن هستند.
• خصوصیات ژنتیکی خاصی دارند.
• چاق هستند.
• سیگار می کشند یا در هنگام کودکی والدین آن ها سیگار می کشیده اند.

عوارض آرتریت روماتوئید

افرادی که مبتلا به این بیماری هستند بیشتر در خطر برخی مشکلات دیگر هستند، مشکلاتی از جمله:

• بیماری قلبی
• چاقی

افراد چاقی که به بیماری آرتریت روماتوئید مبتلا هستند در خطر ابتلا به دیابت و فشار خون بالا نیز قرار دارند. آسیب مفصلی که به دلیل وجود آرتریت روماتوئید رخ می دهد، می تواند فعالیت های روزانه را دشوار کند. آرتریت روماتوئید غیرقابل پیش بینی است. غالباً فرد نمی داند که چه زمانی تشدید خواهد شد.

این عدم قطعیت می تواند منجر به موارد زیر شود:

• افسردگی، اضطراب و استرس
• مشکلات اشتغال

همچنین خطر ابتلا به شرایط زیر بالا است:

سندرم تونل کارپال

این نوعی آسیب عصبی است که از فشرده سازی و تحریک عصبی در مچ دست ناشی می شود. علائم این بیماری شامل درد، بی حسی و سوزن سوزن شدن انگشتان دست، انگشت شست و بخشی از دست است.

التهاب

این مشکل می تواند روی ریه ها، قلب، عروق خونی، چشم ها و سایر قسمت های بدن تأثیر بگذارد.

پارگی تاندون

التهاب در تاندون ها می تواند به خصوص در قسمت پشت انگشتان منجر به پارگی شود.

میلوپاتی گردن

دررفتگی مفاصل در گردن یا ستون فقرات منتهی به گردن می تواند به نخاع فشار بیاورد. این می تواند به کاهش تحرک و درد در هنگام حرکت منجر شود. با پیشرفت آرتریت روماتوئید، خطر میلوپاتی گردن افزایش می یابد.

واسکولیت

التهاب رگ های خونی می تواند باعث ضعف، ضخیم شدن، باریک شدن و آسیب دیدن آن ها شود. این مشکل می تواند خون رسانی به بافت ها و عملکرد اندام ها را تحت تأثیر قرار دهد.

استعداد ابتلا به عفونت ها

اگر فرد برای مدیریت آرتریت روماتوئید از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده کند خطر ابتلا به سرماخوردگی، آنفولانزا، ذات الریه و سایر بیماری ها افزایش می یابد. مبتلایان به بیماری آرتریت روماتوئید باید واکسیناسیون خود را به روز کنند.

شخیص آرتریت روماتوئید

ممکن است در مراحل اولیه بیماری، تشخیص برای پزشک دشوار باشد زیرا این بیماری می تواند شبیه سایر بیماری ها باشد. با این حال، تشخیص زودهنگام و درمان در کاهش سرعت پیشرفت بیماری ضروری است. CDC تشخیص و یافتن راهکار درمانی مؤثر را بعد از گذشت ۶ ماه از شروع علائم توصیه می کند.

پزشک علائم بالینی التهاب فرد را بررسی خواهد کرد و سؤال می کند که چه مدت است که علائم وجود دارند و علائم تا چه اندازه شدید هستند. آنها همچنین برای بررسی هرگونه تورم یا محدودیت های عملکردی یا ناهنجاری، معاینه جسمی انجام می دهند. آنها ممکن است آزمایشات مختلفی را نیز توصیه کنند.

آزمایش خون

سرعت رسوب گلبول قرمز (ESR) یا میزان رسوب

این آزمایش میزان التهاب موجود در بدن را ارزیابی می کند. این آزمایش میزان سرعت جدا شدن گلبول های قرمز خون از سرم خون در یک لوله آزمایش و در طی یک بازه زمانی را اندازه گیری می کند. اگر گلبول های قرمز به سرعت رسوب پیدا کنند، میزان التهاب زیاد است. این آزمایش مخصوص آرتریت روماتوئید نیست و یک آزمایش مفید برای سایر التهابات یا عفونت ها است.

پروتئین واکنشی (CRP)

کبد CRP را تولید می کند. سطح CRP بالا نشان دهنده وجود التهاب در بدن است. این تست مخصوص آرتریت روماتوئید نیست و در سایر مشکلات التهابی یا عفونتی نیز به کار می رود.

کم خونی

بسیاری از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید کم خونی دارند. کم خونی وقتی اتفاق می افتد که تعداد گلبول قرمز کمی در خون وجود داشته باشد. گلبول های قرمز خون اکسیژن را به بافت ها و اندام های بدن منتقل می کنند.

فاکتور روماتوئید

اگر آنتی بادی معروف به فاکتور روماتوئید در خون وجود داشته باشد، می تواند نشان دهنده وجود آرتریت روماتوئید باشد. با این وجود، هرکسی که نتیجه آزمایش آرتریت روماتوئید مثبت دارد، دارای این فاکتور نیست.

اسکن تصویربرداری و اشعه X

پرتونگاری یا MRI از مفصل می تواند به پزشک کمک کند تا تشخیص دهد که چه نوع آرتریتی وجود دارد و از این طریق می تواند پیشرفت آرتریت روماتوئید را با گذر زمان بررسی کند.

معیارهای تشخیصی

در سال ۲۰۱۰ کالج روماتولوژی معیارهای زیر را برای تشخیص آرتریت روماتوئید ارائه داد:

• حداقل در یک مفصل تورم وجود دارد و علت دیگری وجود ندارد.
• نتایج حاصل از حداقل یک آزمایش خون حاکی از وجود آرتریت روماتوئید است.
• حداقل تا ۶ هفته علائم وجود داشته باشد.

مشکلات با علائم مشابه آرتریت روماتوئید

پزشک باید این بیماری را از سایر مشکلات با علائم مشابه مانند موارد زیر تمییز دهد:

درمان آرتریت روماتوئید

اگر فردی مبتلا به این بیماری تشخیص داده شود، پزشک می تواند او را به متخصص روماتولوژیست، که در مورد گزینه های درمانی با او صحبت می کند، ارجاع دهد.

در حال حاضر درمانی برای آرتریت روماتوئید وجود ندارد، اما درمان های فعلی می توانند به این موارد کمک کنند:

• کاهش التهاب مفاصل
• تسکین درد
• کاهش عملکرد ناشی از درد، آسیب مفاصل یا ناهنجاری
• سرعت آسیب دیدن مفاصل را کاهش می دهد یا از آن جلوگیری می کند.

گزینه های درمانی شامل داروها، فیزیوتراپی، کاردرمانی، مشاوره و جراحی است.

داروها

برخی از داروها می توانند به تسکین علائم و کاهش سرعت پیشرفت بیماری کمک کنند:

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی

این داروها از طریق داروخانه و بدون نسخه در دسترس هستند. چند نمونه از این داروها شامل Advil ، Motrin و Aleve است. استفاده طولانی مدت و دوزهای بالای این دارو می تواند منجر به بروز عوارض جانبی ای مانند کبودی، زخم معده، فشار خون بالا و مشکلات کلیوی و کبدی شود.

کورتیکواستروئیدها

این داروها باعث کاهش درد و التهاب می شوند و ممکن است در کاهش سرعت آسیب دیدگی مفصل نقش داشته باشند، اما نمی توانند آرتریت روماتوئید را درمان کنند. اگر کورتیکواستروئیدها ها عمل نکنند، ممکن است پزشک استروئید را به مفصل تزریق کند. بهبودی معمولاً سریع اتفاق می افتد، اما اثر آن متغیر است. بسته به شدت علائم، تاثیرگذاری آن ممکن است چند هفته یا چند ماه باقی بماند.

کورتیکواستروئیدها می توانند به علائم حاد یا تشدید علائم کوتاه مدت کمک کنند. استفاده طولانی مدت از کورتیکواستروئیدها می تواند عوارض جانبی جدی داشته باشد. این موارد شامل آب مروارید، پوکی استخوان، گلوکوم، دیابت قندی و چاقی است.

داروهای ضد ویروس تنظیم کننده بیماری (DMARDs)

این داروها با دخالت در سیستم ایمنی بیش فعال می توانند پیشرفت آرتریت روماتوئید را کند کرده و از آسیب دیدگی دائمی مفاصل و سایر بافت ها جلوگیری کنند. یک فرد بیمار معمولاً در کل زندگی اش DMARD مصرف می کند. اگر فرد در مراحل اولیه از آن استفاده کند، بیشترین تأثیر را دارد، اما تجربه کامل مزایای دارو می تواند ۴ تا ۶ ماه طول بکشد. ممکن است برخی از افراد قبل از پیدا کردن مناسب ترین دارو، انواع مختلفی از DMARD را امتحان کنند.

نمونه های آن عبارتند از، لفلونومید(آراوا)، متوترکسات(روماتروکس)، سولفاسالازین(آزولفیدین)، مینوسیکلین(دیناسین ، مینوسین) و هیدروکسی کلروکین. عوارض جانبی می تواند شامل آسیب های کبدی و مشکلات مرتبط با سیستم ایمنی مانند سرکوب مغز استخوان و خطر بیشتر عفونت های شدید ریه باشد. انواع دیگر سرکوب کننده های سیستم ایمنی عبارتند از، سیکلوسپورین(نئورال ، ساندیمون)، آزاتیوپرین (ایموران ، آزازان) و سیکلوفسفامید (سیتوکسان).

مهار کننده های فاکتور-آلفا نکروز تومور (مهار کننده های TNF-α)

بدن انسان فاکتور-آلفا نکروز تومور (TNF-α)، که یک ماده التهابی است را تولید می کند.مهار کننده های TNF-alpha مانع از التهاب می شوند. آنها می توانند درد، خشکی صبحگاهی و تورم مفاصل را کاهش دهند. معمولاً افراد ۲ هفته پس از شروع درمان متوجه بهبود علائم می شوند.

نمونه های آن عبارتند از، انبرل، اینفیکسیماب(رمیکید) و ادالیموماب(هومیرا).

عوارض جانبی احتمالی شامل موارد زیر است:

• خطر بالاتر عفونت
• اختلالات خونی
• نارسایی احتقانی قلب
• بیماریهای دمیلینه کننده، شامل فرسایش پوسته میلین که به طور معمول از فیبرهای عصبی محافظت می کند.
• لنفوم

کار درمانی

یک متخصص کاردرمانی می تواند به فرد کمک کند تا روش های جدید و مؤثر در انجام کارهای روزانه را بیاموزد. این کار می تواند تنش را در مفاصل دردناک به حداقل برساند. به عنوان مثال، فردی که مبتلا به درد در انگشتان است ممکن است یاد بگیرد که از یک ابزار مخصوص برای گرفتن وسایل استفاده کند.

عمل جراحی

اگر دارو و فیزیوتراپی به بهبود بیماری کمک نکنند، پزشک ممکن است عمل جراحی را توصیه کند:

• اتصالات آسیب دیده را ترمیم کنید.
• ناهنجاری ها را تصحیح کند.
• درد را کاهش دهد.

مراحل زیر امکان پذیر است:

آرتروپلاستی

در تعویض مفصل کامل، جراح قسمت های آسیب دیده را برداشته و پروتز فلزی و پلاستیکی یا مفصل مصنوعی را جایگزین می کند.

ترمیم تاندون

اگر تاندون ها در اطراف مفصل شل شده یا پارگی داشته باشند، عمل جراحی ممکن است به ترمیم آنها کمک کند.

سینوکتومی

این روش در صورت وجود التهاب و ایجاد درد شامل برداشته شدن سینوویوم است.

آرترودز

جراح برای کاهش درد و ترمیم مجدد یا تثبیت مفصل، استخوان یا مفصل را جوش می دهد.

درمان های خانگی آرتریت روماتوئید

تعدادی از روش ها می توانند به شخص در مدیریت آرتریت روماتوئید کمک کنند:

استراحت

هنگامی که بیماری فعال می شود، فرد باید تا حد امکان استراحت کند. اعمال فشار بیش از حد بر روی مفاصل متورم و دردناک می تواند علائم را بدتر کند.

ورزش

در مواقع بهبودی، هنگامی که علائم خفیف است، فرد باید به طور مرتب ورزش کند تا سلامت عمومی و توانایی تحرک خود و عضلات اطراف مفصل را تقویت کند. بهترین تمرینات آنهایی هستند که مفاصل را تحت کشش قرار نمی دهند.

رژیم غذایی

پیروی از یک رژیم غذایی متنوع حاوی مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازه می تواند به فرد کمک کند تا احساس بهتری داشته باشد و وزن خود را در محدوده سالم نگه دارد.

اعمال گرما یا سرما

اعمال گرما بر روی عضلات دردناک و دارای تنش مفید است.

کارهای زیر را امتحان کنید:

• استحمام ۱۵ دقیقه ای با آب گرم
• استفاده از یک بسته گرم یا یک پد گرمکن برقی. در پایین ترین حالت تنظیم شود.

اعمال سرما می تواند درد و اسپاسم عضلات را کاهش دهد، اما افرادی که گردش خون کم و بی حسی ندارند، نباید از روش های درمانی سرد استفاده کنند.

مثال ها عبارتند از:

• بسته های سرد یا یخ را در یک پارچه قرار دهید، اما هرگز یخ را مستقیماً روی پوست نگذارید.
• خیساندن مفصل آسیب دیده در آب سرد.

برخی ممکن است ترجیح دهند هر دو کار را انجام دهند:

1. مفاصل را برای چند دقیقه در آب گرم قرار دهید، سپس آنها را به مدت ۱ دقیقه در آب سرد فرو کنید.
2. حدود نیم ساعت بعد این کار را مجددا تکرار کنید.
3. با خیساندن پا در آب گرم، مراحل را به اتمام برسانید.

آرامش

یافتن راه هایی برای کاهش فشار روانی می تواند به کنترل درد کمک کند. این روش ها شامل مدیتیشن، تصاویر راهنما، تنفس عمیق و آرامش عضلات است.

درمان های مکمل

برخی از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید از درمان های زیر استفاده می کنند، اما شواهد علمی کمی برای تأیید کار آنها وجود دارد:

• طب سوزنی
• کایروپراکتیک
• الکتروتراپی
• آب درمانی
• ماساژ
• مکمل های غذایی، مانند روغن ماهی
• استخوان درمانی

جلوگیری آرتریت روماتوئید

ممکن است جلوگیری از این بیماری امکان پذیر نباشد، اما CDC موارد زیر را پیشنهاد می کند:

• اجتناب از استعمال یا ترک سیگار
• حفظ وزن بدن در محدوده سالم

آرتریت روماتوئید یک بیماری دردناک و مزمن است که می تواند باعث آسیب مفاصل شود و در انجام کارهای روزانه فرد اختلال ایجاد کند. هر فردی که درد و تورم را در دو یا چند مفصل تجربه کند، باید به پزشک مراجعه کند، زیرا درمان زودهنگام می تواند خطر بروز مشکلات طولانی مدت را کاهش دهد.

یک مفصل عادی چگونه کار می کند؟

مفصل جایی است که دو استخوان با هم برخورد می کنند. بیشتر مفاصل ما به گونه ای طراحی شده اند که استخوان ها را در جهات معین و در حدود مشخصی حرکت می دهند. به عنوان مثال، زانو بزرگترین مفصل در بدن و یکی از پیچیده ترین ها است. این مفصل باید به اندازه کافی قوی باشد که وزن ما را تحمل کند و در موقعیت ثابتی بی حرکت بماند، در این صورت است که می توانیم بایستیم. همچنین باید به عنوان لولا عمل کند، تا بتوانیم پیاده روی کنیم و هنگام دویدن یا ورزش کردن حرکت و چرخش داشته باشیم.

انتهای هر استخوان با غضروف پوشانده شده است و دارای سطح بسیار صاف و لغزنده ای است. غضروف اجازه می دهد که انتهای استخوان ها تقریباً بدون سایش، بر روی یکدیگر حرکت کنند. مفصل توسط سینوویوم که حاوی مایع غلیظی برای محافظت از استخوان و مفصل است، در محل خود قرار دارد. سینوویوم دارای یک لایه بیرونی سخت است که مفصل را در جای خود نگه می دارد و از حرکت بیش از حد استخوان ها جلوگیری می کند. تارهای محکمی به نام تاندون، عضلات را به استخوان ها متصل می کنند.

انواع آرتریت روماتوئید

چندین نوع مختلف آرتریت روماتوئید وجود دارد. دانستن اینکه به کدام نوع مبتلا هستید به پزشک کمک می کند تا بهترین درمان را پیدا کند.

انواع آرتریت روماتوئید شامل موارد زیر هستند:

آرتریت روماتوئید سروپازتیو

اگر مبتلا به آرتریت روماتوئید سروپازتیو باشید، نتیجه آزمایش خون فاکتور روماتوئید مثبت است. این بدان معنی است که شما آنتی بادی هایی دارید که باعث می شوند سیستم ایمنی بدن شما به مفاصل حمله کند.

آرتریت روماتوئید سرونگیتیو

اگر نتیجه آزمایش خون آرتریت روماتوئید منفی باشد، اما با اینحال علائم آرتریت روماتوئید وجود داشته باشد، ممکن است دچار آرتریت روماتوئید سرونگیتیو باشید. در این صورت ممکن است آنتی بادی ها توسعه یابند و تشخیص را به سمت آرتریت روماتوئید سروپازتیو تغییر دهند.

JIA (آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان)

آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان به آرتریت روماتوئید در افراد جوانتر از ۱۷ سال گفته می شود. این بیماری قبلاً با نام JRA (آرتریت روماتوئید نوجوانان) شناخته می شد. علائم آن مانند سایر انواع آرتریت روماتوئید است، اما ممکن است شامل التهاب چشم و مشکلات مربوط به رشد جسمی نیز باشد.

آرتریت روماتوئید سروپازتیو

آرتریت روماتوئید سروپازتیو شایع ترین نوع آرتریت روماتوئید است. آرتریت روماتوئید سروپازتیو ممکن است نسبت به آرتریت روماتوئید سروتونگیتیو با علائم شدیدتری همراه باشد.

بروز علائم آرتریت روماتوئید سروپازتیو می تواند شامل موارد زیر باشد:

• خشکی صبحگاهی که ۳۰ دقیقه یا بیشتر طول می کشد
• تورم و درد در مفاصل متعدد
• تورم و درد در مفاصل متقارن
• ندولهای روماتوئید
• تب
• خستگی
• کاهش وزن

آرتریت روماتوئید سروپازتیو همیشه به مفاصل محدود نمی شود و برخی از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید سروپازتیو ممکن است التهاب را در چشم ها، غدد بزاقی، اعصاب، کلیه ها، ریه ها، قلب، پوست و رگ ها تجربه کنند.

تفاوت بین آرتریت روماتوئید و آرتروز

مانند آرتریت روماتوئید، افراد مبتلا به آرتروز ممکن است خشکی و درد مفاصل را تجربه کنند که این امر حرکت را دشوار می کند. افراد مبتلا به آرتروز ممکن است بعد از فعالیت طولانی دچار تورم مفصل شوند، اما آرتروز باعث بروز واکنش التهابی قابل توجهی که به طور معمول منجر به قرمزی مفاصل می شود، نمی شود. بر خلاف آرتریت روماتوئید، آرتروز یک بیماری خود ایمنی نیست. این بیماری مربوط به سایش طبیعی و پارگی مفاصل است که با افزایش سن، یا به دلیل وارد شدن ضربه ایجاد می شود.

آرتروز اغلب در افراد مسن دیده می شود. با این حال، گاهی اوقات در بزرگسالان جوان تر که از یک مفصل خاص استفاده می کنند – مانند تنیسورها و سایر ورزشکاران – یا کسانی که دچار آسیب دیدگی شدید شده اند، نیز دیده می شود. آرتریت روماتوئید یک بیماری خود ایمنی است. آسیب مفاصل ناشی از آرتریت روماتوئید ناشی از سایش و پارگی طبیعی نیست، بلکه بدن شما به خودش حمله می کند.

آیا آرتریت روماتوئید ارثی است؟

این بیماری یک بیماری ارثی محسوب نمی شود. این بیماری ممکن است به دلایل محیطی، دلایل ژنتیکی یا ترکیبی از هر دو ایجاد شود. اگر یکی از اعضای خانواده تان آرتریت روماتوئید دارد و به خصوص اگر علائمی از درد مفاصل، تورم و خشکی دارید که با استفاده بیش از حد از مفصل یا ضربه ارتباط ندارد، با پزشک خود مشورت کنید. داشتن سابقه خانوادگی آرتریت روماتوئید، خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد و تشخیص زودهنگام می تواند تفاوت زیادی در چگونگی عملکرد درمانی ایجاد کند.

با پزشک خود صحبت کنید

آرتریت روماتوئید یک بیماری مزمن است که در حال حاضر درمانی ندارد. اکثر مبتلایان به آرتریت روماتوئید علائم ثابتی ندارند. دوره بیماری در افراد مختلف متفاوت است و علائم آن از خفیف تا شدید متغیر است. اگرچه علائم ممکن است برای مدت طولانی متوقف شود، اما مشکلات مفصلی ناشی از آرتریت روماتوئید معمولاً با گذشت زمان بدتر می شوند. اگر علائمی را تجربه کرده اید یا در مورد آرتریت روماتوئید نگران هستید، با پزشک خود صحبت کنید.

زندگی با آرتریت روماتوئید

مهم است که در بیشتر مواقع از نظر جسمی فعال باشید، اما گاهی اوقات و در صورت تشدید بیماری فعالیت های خود را کم کنید. به طور کلی، در هنگام ملتهب شدن مفصل یا احساس خستگی، استراحت می تواند مفید باشد. در این مواقع، تمرینات حرکتی آرام مانند حرکات کششی انجام دهید. این باعث می شود که مفصل انعطاف پذیر شود. هنگامی که احساس بهتری دارید، به انجام تمرینات هوازی کم تحرک، مانند راه رفتن و تمریناتی برای تقویت قدرت عضلات بپردازید. این کار وضعیت سلامت کلی شما را بهبود می بخشد و فشار روی مفاصل را کاهش می دهد.

یک درمانگر فیزیکی یا کاری می تواند به شما کمک کند تا دریابید که کدام نوع از فعالیت ها برای شما مناسب تر است و در چه سطح یا سرعتی باید آن ها را انجام دهید. فهمیدن اینکه یک بیماری مزمن دارید سبب تغییر در زندگی تان می شود. این می تواند باعث نگرانی و گاهی احساس انزوا یا افسردگی شود.

مراحل آرتریت روماتوئید چیست؟

کالج روماتولوژی آمریکا سیستمی را برای طبقه بندی این بیماری ایجاد کرده است که اساساً بر اساس اشعه ایکس مفاصل است. این سیستم به متخصصان پزشکی کمک می کند تا شدت آرتریت روماتوئید شما را از روی غضروف، رباط ها و استخوان ها طبقه بندی کنند.

مرحله اول

هیچ آسیبی در اشعه ایکس دیده نمی شود، اگرچه ممکن است علائمی از نازک شدن استخوان وجود داشته باشد.

مرحله دوم

• در اشعه ایکس، شواهدی از نازک شدن استخوان در اطراف مفصل و با یا بدون وارد شدن آسیب جزئی به استخوان وجود دارد.
• آسیب دیدگی اندک غضروف محتمل است.
• ممکن است تحرک مفصل محدود شود. هیچ ناهنجاری ای در مفصل مشاهده نمی شود.
• آتروفی عضله مجاور
• احتمال وجود ناهنجاری های بافت نرم در اطراف مفصل وجود دارد.

مرحله سوم

• در اشعه ایکس، شواهدی از آسیب دیدگی غضروف و استخوان و نازک شدن استخوان اطراف مفصل وجود دارد.
• ناهنجاری مفاصل بدون خشکی دائمی یا قفل شدن مفصل
• آتروفی گسترده عضله
• ناهنجاری های بافت نرم در اطراف مفصل

مرحله چهارم

• در اشعه ایکس، شواهدی مبنی بر آسیب دیدگی غضروف و استخوان و پوکی استخوان اطراف مفصل وجود دارد.
• ناهنجاری یا قفل شدن مفصل (به آن آنکیلوز گفته می شود)
• آتروفی گسترده عضله
• ناهنجاری های بافت نرم در اطراف مفصل

روماتولوژیست ها وضعیت عملکردی مبتلایان به آرتریت روماتوئید را به شرح زیر طبقه بندی می کنند:

کلاس I

کاملاً قادر به انجام فعالیت های معمول زندگی روزمره است.

کلاس II

قادر به انجام امور مراقبت از خود و کارهای معمول، اما محدود به فعالیتهای خارج از محل کار (مانند ورزش و کارهای خانگی) است.

کلاس III

قادر به انجام فعالیت های معمول مراقبت از خود است، اما در کار و سایر فعالیت ها محدود است.

کلاس IV

در انجام امور مربوط به مراقبت از خود، کار و سایر فعالیت ها محدودیت دارد.

آرتریت روماتوئید و بارداری

به طور کلی، آرتریت روماتوئید اغلب در دوران بارداری بهبود می یابد. معمولاً در دوران بارداری التهاب مفاصل روماتوئید کاهش می یابد و به حداقل می رسد. متأسفانه، این کاهش التهاب مفاصل معمولاً در دوران بارداری و پس از زایمان پایدار نیست.در دوران بارداری از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی از جمله ایبوپروفن، ناپروکسن و سایر موارد استفاده نکنید. در دوران بارداری زنان نباید از متوترکسات (روماتروکس) و سیکلوسپورین (نئورال) استفاده کنند.

بخاطر بروز خطرات احتمالی برای جنین، آنها باید استفاده خود را قبل از بارداری متوقف کنند. در صورت امکان در دوران بارداری از مصرف داروهای بیولوژیک اجتناب شود. هنگامی که آرتریت روماتوئید در دوران بارداری فعال است، از داروهای استروئیدی مانند پردنیزون و پردنیزولون برای آرام کردن التهاب مفاصل استفاده شود. این داروها بر جنین تأثیر منفی نمی گذارد.

آینده بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید چیست؟

با درمان زودهنگام، آینده مبتلایان به آرتریت روماتوئید می تواند بسیار روشن باشد. نگرش کلی در مورد توانایی کنترل این بیماری در قرن جدید به طرز چشمگیری تغییر کرده است. پزشکان اکنون تلاش می ‎کنند که ضمن جلوگیری از بروز این بیماری، علائم بیماری فعال را نیز از بین ببرند. این بیماری قابل کنترل است و تلاش و همکاری پزشک و بیمار می تواند منجر به سلامتی نسبی شود. آرتریت روماتوئید باعث ناتوانی می شود و می تواند خطر مرگ را افزایش داده و امید به زندگی را کاهش دهد و در نهایت منجر به مرگ زودهنگام شود.

بیماران وقتی دچار اختلال در ناهنجاری، ناتوانی، التهاب مفاصل کنترل نشده مداوم و یا روماتیسم موثر بر سایر اعضای بدن می شوند، با درمان سخت تری روبرو هستند. به طور کلی، هنگامی که فاکتور روماتوئید یا آنتی بادی سیترولین با آزمایش خون نشان داده می شود، آرتریت روماتوئید مستعد آسیب رسانی بیشتری می شود. امید به زندگی با درمان و نظارت بهبود می یابد.

سرانجام، به حداقل رساندن تنش هیجانی می تواند به بهبود سلامت عمومی در مبتلایان به آرتریت روماتوئید کمک کند. گروه های حمایتی به افرادی که آرتریت روماتوئید دارند، فرصت می دهند تا مشکلات خود را با دیگران در میان بگذارند و در مورد بیماری شان اطلاعات بیشتری کسب کنند.

چه متخصصانی آرتریت روماتوئید را درمان می کنند؟

متخصص اصلی در تشخیص، مدیریت و نظارت بر این بیماری یک روماتولوژیست است. روماتولوژیست به منظور به حداکثر رساندن سلامتی و به حداقل رساندن مشکلات سلامتی در کنار پزشک اصلی و سایر متخصصان همکاری می کند.

سایر متخصصان مراقبت از بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید شامل موارد زیر هستند:

• متخصص توانبخشی
• متخصص پوست
• متخصص ریه
• متخصص قلب و عروق
• نفرولوژیست ها
• رادیولوژیست ها
• متخصصان مغز و اعصاب
• متخصص غدد
• ارتوپد
• جراحان عمومی

آیا می توان از آرتریت روماتوئید پیشگیری کرد؟

در حال حاضر ، پیشگیری خاصی برای این بیماری وجود ندارد. از آنجا که استعمال سیگار، قرار گرفتن در معرض مواد معدنی سیلیس و بیماری مزمن پریودنتال، خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید را افزایش می دهند، باید از این شرایط دوری کرد.