او یکی از شاخص‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ساحلی است که بسیاری از موفقیت‌های تیم ایران مرهون تلاش‌های او است. «وطن امروز» با سیدپیمان حسینی گفت‌وگویی انجام داده.
سطح بازی‌های امسال چطور بود؟
مسابقات بین‌قاره‌ای هر سال با بالاترین کیفیت در شهر دوبی برگزار می‌شود. ۸ تیم برتر رنکینگ جهان از هر قاره در این تورنمنت شرکت می‌کنند و خدا را شکر تیم ما همیشه جزو ۴ تیم پایانی بوده است. یک بار چهارم، ۲ بار سوم، یک بار دوم و ۳ بار هم قهرمان شده ایم.
چرا تیم به این خوبی که ۲ سال پیاپی قهرمان یک تورنمنت بزرگ بین‌قاره‌ای شده، همین امسال نتوانست در سطح آسیا به موفقیتی دست پیدا کند؟
تیم ما در آسیا هم خوب است، اما امسال در بازی‌های آسیایی تایلند بدشانسی آوردیم. دلیلش هم این است که تیم بدنسازی خوبی نداشت. هر تیمی برای گرفتن هر جامی، بدنسازی و آمادگی خوبی داشته باشد، می‌تواند به موفقیت دست پیدا کند. در مسابقات تایلند، تنها چند اردوی داخلی در شهر‌های تهران و بندرعباس داشتیم و اردوی خارجی‌مان هم کنسل شده بود. البته تجربه خوبی هم برای ما شد تا در دوره‌های بعدی با آمادگی بهتر وارد مسابقات شویم و جام‌ها را کسب کنیم.
برای مسابقات بین‌قاره‌ای اردو‌ها چطور بود؟
پیش از این مسابقات، در تورنمنت‌های مختلفی شرکت کردیم. در واقع فشردگی تورنمنت داشتیم. اگر یکی، دو جام کمتر شرکت می‌کردیم برای ما بهتر بود، چرا که فشار زیادی روی تیم بود تا حدی که ۲ نفر از بازیکنان ما در این تورنمنت‌ها مصدوم شدند. به قدری خسته شده بودیم که دوست داشتیم زودتر بازی‌ها تمام شود. بچه ۴۰ روزه‌ام را فقط یک هفته دیدم. برای من و تمام بازیکنان سخت بود، اما با این قهرمانی‌ای که به دست آمد خستگی از تن‌مان خارج شد.
این قهرمانی با وجود اینکه مردم کمتر با فوتبال ساحلی آشنا هستند، بازتاب خوبی داشت و بسیاری از تیم تعریف و تمجید کردند.
بله! فکر می‌کنم دل خیلی از طرفداران تیم شاد شد. ایرانی‌های ساکن امارات هم برای تیم ما سنگ تمام گذاشتند و تماشاگران فضایی را ایجاد کردند که انگار این بازی‌ها در ایران برگزار می‌شد. در واقع نقطه قوت تیم ما، تماشاگران ما بودند. خوشحالم از اینکه مردم ما با وجود شرایط سخت جامعه با این قهرمانی شاد شدند و فوتبال ساحلی را دوست دارند.
شما در نیمه‌نهایی پنالتی اماراتی‌ها را گرفتید و همین پنالتی باعث شد ایران راهی فینال شود، اما در بازی فینال نیمکت‌نشین شدید. دور بودن از دروازه، آن هم در بازی آخر سخت نبود؟
هر بازیکنی دوست دارد بازی کند. هیچ کسی از نیمکت‌نشینی خوشحال نمی‌شود. من هم همیشه دوست دارم بازی کنم و به تیمم کمک کنم، اما به هرحال نتیجه خوبی به دست آمد. من یا آقای بهزادپور یا هر دروازه‌بان جوان دیگری که به تیم‌ملی دعوت می‌شود وظیفه مان این است گل نخوریم و به تیم کمک کنیم.
در مجموع نتیجه‌ای که به دست می‌آید مهم است. هر جایی که به من نیاز شد آمدم و به تیمم کمک کردم. من در آمادگی کامل بودم، اما به هر حال هر مربی سلیقه خاص خودش را دارد. مربی ما تصمیم‌اش این بوده فینال بازی نکنم و من هم سعی کردم هر بازی‌ای که به زمین می‌روم بهترین عملکرد را داشته باشم.
رقابت شما با حمید بهزادپور مثل رقابت دروازه‌بان‌های فوتبال چمنی به قهر و درگیری منجر نمی‌شود؟
تقریبا ۱۰ سال است دروازه‌بان تیم‌ملی هستم، با گلر‌های مختلفی هم رقابت داشتم. قرار نیست تا آخر عمرم در تیم‌ملی بمانم و بازی کنم؛ بنابراین به این مسائل توجهی ندارم.
مسؤولان برای قهرمانی در این تورنمنت پاداشی هم در نظر گرفته‌اند؟
هنوز چیزی به ما نگفته‌اند. معمولا پس از بازگشت تیم از تورنمنت تصمیم می‌گیرند. البته اوضاع اقتصادی کشور به گونه‌ای است که دست فدراسیون هم برای پرداخت پاداش باز نیست. ما هم به عشق کشورمان بازی می‌کنیم نه برای پول.
برای قهرمانی‌های سال‌های گذشته پاداشی گرفته‌اید؟
طلب‌هایی داریم، اما با توجه به وضعیت اقتصادی کشور و فدراسیون، نمی‌توان توقع زیادی داشت. هرچند اگر قرار است پاداشی بدهند زودتر بدهند شیرین‌تر خواهد شد، چون فوتبال ساحلی برای بازیکنان ما هیچ درآمدی ندارد.
فکر می‌کنید تا چه زمانی می‌توانید برای تیم‌ملی بازی کنید؟
به هرحال باید یک روزی از تیم‌ملی خداحافظی کنم. زمانش را نمی‌دانم، ولی تا جایی که حس کنم می‌توانم به تیم ملی‌ام
کمک کنم، در خدمت تیم هستم مگر اینکه مربی من را نخواهد. اگر حس کنم به درد تیم نمی‌خورم مسلما خداحافظی می‌کنم. ۱۱۰ بازی ملی دارم و خدا را شکر عناوین مختلفی چه تیمی و چه انفرادی کسب کرده‌ام.
دستکش طلای جام‌های جهانی و بین‌قاره‌ای، ۲۴ گل زده و… در واقع به هر آنچه می‌خواستم در تیم‌ملی به آن رسیده‌ام. البته این را هم باید بگویم ما جوان‌های خوبی هم در لیگ داریم که می‌توانند به عضویت تیم‌ملی درآیند.
فوتبال ساحلی ما با اوکتاویو، سرمربی سابق تیم‌ملی متحول شد و توانستیم در تورنمنت‌های مختلف قهرمان شویم. در واقع حضور این مربی به فوتبال ساحلی ما کمک زیادی کرد.
دقیقا همینطور است. فوتبال ساحلی ما از سال ۲۰۱۳ متحول شد. در این سال با اوکتاویو برای اولین‌بار قهرمان جام بین‌قاره‌ای شدیم که خدا را شکر این اتفاق بازتاب خوبی هم داشت و پس از آن هم در تورنمنت‌های مختلف به موفقیت‌ها و عناوینی رسیدیم.
حالا دستیار چندین ساله اوکتاویو، عباس هاشم‌پور سرمربی تیم‌ملی ما است که او هم توانست تیم ما را به قهرمانی برساند.
آقای هاشم‌پور چند سالی دستیار اوکتاویو بود و در این سال‌ها تجربه خوبی به دست آورد. امیدوارم همینطور مسیرش را درست پیش برود. متأسفانه در فوتبال ساحلی مربی خیلی خوب نداریم و آقای هاشم‌پور هم، چون سال‌ها در کنار آقای اوکتاویو بوده، خیلی خوب پیشرفت کرده و بهترین جایگزین برای سرمربی سابق تیم‌ملی است. باید قدر مربی خوب داخلی را بدانیم و خدا را شکر آقای هاشم‌پور هم جواب اعتماد فدراسیون را داده است.
لیگ فوتبال ساحلی ما در چه سطحی است؟
متأسفانه لیگ خوبی نداریم. چون اسم‌های بزرگی در آن شرکت نمی‌کنند پس درآمدی هم ندارد. به همین خاطر بسیاری از جوانان ما در لیگ شرکت نمی‌کنند.
بالاترین مبلغی که یک بازیکن فوتبال ساحلی در لیگ می‌گیرد، چقدر است؟
مبلغ را نمی‌گویم، چون خودم به‌خاطر همین شرایط بد مالی لیگ‌مان اصلا در ایران بازی نمی‌کنم. لیگ ما آنقدر از نظر مالی ضعیف است که اصلا نمی‌خواهم به آن بپردازم. امیدوارم تیم‌های بزرگ به لیگ فوتبال ساحلی ما بیایند تا ما هم در لیگ خودمان بازی کنیم.