فریزر و کلی سه بار با یکدیگر مبارزه کردند که یکی از آنها دیدار معروف مانیل در سال ۱۹۷۵ بود.
نام اصلی وی به انگلیسی، فریزیر است اما در ایران همه او را به نام فریزر می شناسند.
جو فریزر یکی از یازده فرزند یک خانواده بسیار فقیر بود. در نوجوانی درگیر کارهای خلاف شد اما از هیجده سالگی ورزش مشت زنی را آغاز کرد و به فاصله سه سال مدال طلای این رشته را در المپیک ۱۹۶۴ به دست آورد.
فریزر که به «اسموکین جو» معروف بود در دوران حرفه‌ای مبارزات خود به استفاده از هوک‌های ویران کننده دست چپش مشهور بود. هوک چپ عالی فریز جیمی الیس را در مسابقات قهرمانی رشته سنگین وزن در سال ۱۹۷۰ فلج کرد. جیمی الیس بسیار سریع و پر تحرک بود و در راندهای اول جو فریزر را در موضع تدافعی قرار داده بود ولی بالاخره در راند چهارم هوک چپ عالی فریزر او را از پای درآورد.
جو فریزر دو بار به عنوان قهرمانی سنگین وزن جهان دست پیدا کرد تا اینکه در سال ۱۹۷۳ به جورج فورمن باخت. این مسابقه شاید بزرگترین شکست او بود. فقط در راند اول شش بار زیر ضربات جورج فورمن نقش زمین شد تا بالاخره مسابقه در راند دوم به خاطر برتری و ضربات « جورج فورمن» متوقف شد. فریزر در فیلادلفیا زندگی می‌کرد و در آنجا برای سال‌های بسیاری یک باشگاه مشتزنی راه انداخته بود.
فریزر در سال ۱۹۷۶ از دنیای بوکس خداحافظی کرد هرچند که در سال ۱۹۸۱ برای آخرین بار روی رینگ ظاهر شد.
مبارزه با محمد علی کلی
فریزر در سال ۱۹۷۱ در مبارزه‌ای که به «نبرد قرن» شهرت پیدا کرد موفق شد محمد علی کلی را در راند پانزدهم در اسکوئیر گاردن شکست دهد. وی در حالی میدان مبارزه را ترک می‌کرد که اولین شکست زندگی کلی را به وی تحمیل کرده بود.
چهره‌های مشهور موسیقی و سینما مثل فرانک سیناترا، برت لنکستر، دایانا راس، داستین هافمن و وودی آلن به تماشای این مسابقه رفتند.
مفسران ورزش مشت زنی این مسابقه را بهترین مسابقه جو فریزر می دانند که توانست در برابر حریف نیرومند خود تا پایان مقاومت کند. مسابقه ای که به گفته جو فریزر او را روانه بیمارستان کرد و مدتها نه می توانست راه برود و نه حرف بزند.
نبرد سال ۱۹۷۶ در مانیل، پایتخت فیلیپین سومین و بیرحمانه ترین رویارویی بین جو فریزر و محمد علی کلی بود. دو طرف با تمام نیرو و بیرحمی یکدیگر را زیر ضربه گرفتند تا اینکه در پایان راند چهاردهم وقتی که چشمان فریزر دیگر نمی دید و بدن او از کار افتاده بود مسابقه قطع شد. سرافکندگی ناشی از این شکست تا پایان زندگی همراه جو فریزر باقی ماند.محمد علی کلی پس از آن در خودنوشت نامه‌اش عنوان کرد که چیزی نمانده بود در آن دیدار بمیرد.
با وجود تمام دشمنی ها بین دو طرف، جو فریزر در یک برنامه تلویزیونی در بریتانیا در سال ۱۹۷۸ که به مصاحبه در مورد زندگی محمد علی کلی اختصاص داشت شرکت کرد و خطاب به بینندگان گفت:« محمد علی کلی یک قهرمان بزرگ و مردی بسیار دوست داشتنی است.»
فریزر در فیلم «راکی» با بازی سیلوستر استالونه نیز حضوری کوتاه داشت. وی در صحنه‌ای از «راکی» پیش از یک مسابقه با روی رینگ می‌آید و با سیلوستر استالونه در نقش راکی و حریف او دست می‌دهد و خوش و بش می‌کند.
فریزر در گفت‌وگوی سال ۲۰۰۸ با گاردین فاش کرد دو صحنه از فیلم اسکاربرده «راکی» محصول سال ۱۹۷۶ براساس تجربیات او نوشته شده بود. جان جی. آویلدسن کارگردان این فیلم بود. فیلمنامه را استالونه نوشته بود و فیلم سه اسکار بهترین فیلم، کارگردانی و تدوین را به خانه برد.
خود فریزر در این باره گفته است: ” پس از آمدن از هارلم به فیلادلفیا در یک سلاخ‌خانه کار می‌کردم. باید حواسم را جمع می‌کردم که خون حیوانات قربانی‌شده در مسیر مشخص حرکت کند و به آبراه بریزد. گاهی صبح‌های زود بین ردیف‌های ممتد گوشت‌های آویزان تمرین بوکس می‌کردم. استالونه این ایده را در «راکی» به کار برد. ”
جو فریزر در سال ۲۰۱۱ در یکی از آخرین مصاحبه های خود گفت:« من می خواهم که همه من را به عنوان یک مرد خوب، مردی اهل خانواده به یاد بسپارند. من همه برادران و خواهران خود را دوست دارم.»
وی دوشنبه شب ۱۶ آبان ۱۳۹۰ در خانه‌اش واقع در شهر فیلادلفیا در ایالت پنسیلوانیا در پی بیماری سرطان کبد دار فانی را وداع گفت.