«جیان لوییجی بوفون» هر چند از منظر فنی بی برو برگرد یکی از بهترین‌ها(نه اصلا بهترین) دروازه‌بان دوران خودش بود، اما آنچه وی را هر فصل بیشتر از فصل قبل در بین هواداران تیفوسی راه‌راه‌پوشان محبوب می‌کرد، وفاداری‌اش به دروازه تیم محبوب شهر تورین بود. مردی که در تمام فراز و نشیب‌های تیم ِ گاه‌پرحاشیه‌اش، هرگز یوونتوس را تنها نگذاشت.
سند دروازه بیانکونری‌های سرزمین چکمه، ۱۷ سال تمام به نام او ثبت شده
بود؛ دروازه‌ای که با گذشت هر فصل ایمن‌تر از قبل می‌شد. اما چرا؟ پاسخ این
سوال در دستکش‌های همیشه مطمئن مرد چشم آبیِ بلندبالایی است که سال‌های
سال «یوونتوس» را نه یک تیم بلکه یک عشق می‌دانست. تیمی که همیشه از آن به
نام «خانه» یاد کرد و هرگز هوای رفتن از آن به سرش نزد.
«جیان لوییجی بوفون» هر چند از منظر فنی بی
برو برگرد یکی از بهترین‌ها (نه اصلا بهترین) دروازه‌بان دوران خودش بود،
اما آنچه وی را هر فصل بیشتر از فصل قبل در بین هواداران تیفوسی
راه‌راه‌پوشان محبوب می‌کرد، وفاداری‌اش به دروازه تیم محبوب شهر تورین
بود. مردی که در تمام فراز و نشیب‌های تیم ِ گاه‌پرحاشیه‌اش، هرگز یوونتوس
را تنها نگذاشت. حتی آن سال‌های سختی که بیانکونری‌ها به جرم تبانی و
پرونده‌ای سنگین (کالچوپولی) راهی سری B شدند، مرد شماره یک تیمش را تنها
نگذاشت و با وجود سیل عظیم پیشنهادهای رنگارنگ از تیم‌های مطرح و درجه یک،
آن هم با شرایط مالی وسوسه‌انگیز، حاضر نشد به آن پشت کند و در سری B، کنار
تیمش ماند. بدون شک تصمیم آن روز جیان لوییجی، نقش پررنگی در محبوب‌تر
شدنش داشت و او را رفته رفته به یک اسطوره تکرار نشدنی در تیم اول شهر
تورین تبدیل کرد.
دیگر خیلی‌ها یوونتوس را به واسطه
دورازه‌بان دوست داشتنی و با معرفتش دوست داشتند و هواداران پر و پا قرص
یوونتوس در کنار ستاره‌ای نظیر دل پیرو، به بودن بوفون در تیم‌شان نیز
می‌بالیدند. اما این فوتبال بی‌رحم، همیشه یک روی تلخ دارد. روی تلخی که
دوستداران یوونتوس و بوفون امشب با تمام وجود آن را لمس خواهند کرد. سوت
پایان دیدار دو تیم یوونتوس و ورونا در پایان فصل ۲۰۱۷-۲۰۱۸ لیگ سری A ،
دردناک‌ترین سوت پایان سال‌های اخیر برای هواداران بیانکونری خواهد بود.
شاید حتی تلخ‌تر از سوت پایان دیدار همین
چند هفته پیش تیم‌شان مقابل رئال مادرید که آن‌ها را از رفتن به فینال لیگ
قهرمانان اروپا محروم کرد؛ به جرات می‌توان گفت تلخ‌تر. شوخی نیست،
خداحافظی اسطوره از تیمی که در آن بزرگ شد، ستاره شد و سال‌ها خیال
هواداران را از دروازه راحت کرده بود. این سوت تلخ، امشب نواخته می‌شود.
همان لحظه‌ای که «بوفون» به سلطنت ۱۷ساله‌اش در قلب شهر تورین پایان
می‌دهد. این تصمیمی است که جیان لوییجی در آخرین کنفرانس مطبوعاتی‌اش از آن
سخن به میان آورد و دل چند میلیون هوادارش را به لرزه انداخت.
خداحافظی با یک دنیا احساس…
کنفرانس مطبوعاتی تلخی برای هواداران
یوونتوس بود. ستاره ایتالیایی در حالی که همراه با آنیلی، مدیر باشگاه
یوونتوس پشت میز کنفرانس نشسته بود،درباره تصمیمش برای بازنشستگی و پایان
حضورش در جمع سیاه و سفیدپوشان تورین، گفت: «ابتدا باید از رییس تیمم تشکر
کنم.
او تنها یک رییس نیست و شخصیت بی‌همتایی
دارد. من همواره سعی کرده‌ام در این تیم بهترین باشم و در این سال‌ها بر
این اصل استوار بوده‌ام. امروز روز فوق‌العاده‌ای است و من با یک دنیا
احساس حرف‌هایم را می‌زنم. شنبه آخرین بازی خود را برای تیم عزیزم، یوونتوس
انجام خواهم داد و سپس با مدیر دیدار خواهم کرد و به صحبت می‌پردازم. تفکر
من در این روزها بر خداحافظی کامل از فوتبال بوده است و تا حدودی همه در
جریان هستند. من بعد از۱۷سال بازی برای یوونتوس، تصمیم به خداحافظی
گرفته‌ام.
پیشنهادهای مدیریتی به من رسیده که آن‌ها را
بررسی خواهم کرد. از همه ممنون هستم که من را تشویق کردند. احساس غرور
می‌کنم که تا این سن توانستم در سطح اول بازی و دوران درخشانی را سپری کنم.
همیشه یک فلسفه در یوونتوس بوده و آن پیروزی و پیروزی بوده است و ما همه
بر این اصل استوار هستیم. «شزنی» دروازه‌بان شایسته‌ای است و او جانشین من
در یوونتوس خواهد بود. من بعد از دیدار شنبه می‌خواهم مدتی را استراحت کنم و
سپس در مورد آینده تصمیم بگیرم. شنبه آخرین بازی من با یووه خواهد بود.
شرایط دیدار مقابل رئال مادرید بسیار خاص بود ولی من در آن لحظه همه چیز را
پایان یافته می‌دیدم. از داور عذرخواهی می‌کنم. یک بار دیگر تاکید می‌کنم
که بعد از ۱۷ سال، با یوونتوس خداحافظی خواهم کرد. این برایم آسان نیست اما
تصمیمی است که بالاخره روزی باید می‌گرفتم».
یک جای خالی ِ پرنشدنی
روزی که تیم ملی ایتالیا از رسیدن به جام
جهانی ۲۰۱۸ بازماند، خیلی‌ها تنها به جای خالی «سوپرمن دروازه‌ها» در روسیه
فکر کردند. به راستی چطور می‌شود جام جهانی را بدون این اسطوره تکرار
نشدنی تصور کرد؟ عاشقان فوتبال همواره اعتراف کرده‌اند که برخی جاهای خالی
در این فوتبال بی‌رحم هرگز پر نمی‌شود. مگر جای خالی رونالدو و
رونالدینیهوها، دلپیروها، بکهام‌ها ، کارلوس‌ها، باتیستوتاها، مارادوناها ،
پله‌ها و … پر شد که حالا بشود با جای خالی «بوفون» کنار آمد؟ حالا نه
تنها جام جهانی روسیه که ورزشگاه «آلیانز» شهر تورین نیز یک جای خالی بزرگ
خواهد داشت. جای خالی بوفون ِ ۴۰ ساله که وقتی ۲۳ ساله بود، برای اولین بار
با پیراهن شماره یک یوونتوس در چارچوب دروازه بانوی پیر تورین ایستاد و
حالا بعد از ۱۷ سال باید با این ورزشگاه و این هوادارانی که در این سال‌ها
به وجودش افتخار کردند، خداحافظی کند.
هنوز هیچ‌کس نمی‌داند که مرد شماره یک
ایتالیا برای همیشه از فوتبال خداحافظی خواهد کرد یا این شانس را به
هوادارانش خواهد داد که بار دیگر او را با پیراهن تیم دیگری در مستطیل سبز
ببینند. شاید هم همان‌طور که خودش گفته، تصمیم دارد استراحت کند و بخواهد
باقی روزهای زندگی‌اش را طبق همان عادت قدیمی با آهنگ‌های « آندریا بوچلی »
که همیشه با شنیدن آن‌ها به گذشته‌اش بازمی‌گشت، سپری کند.
مرد کاریزماتیک چند دهه اخیر فوتبال ایتالیا
و جهان، امشب از قلب تورین می‌رود و یک مشت خاطره شیرین و افتخار رنگارنگ
برای هوادارانش که بدون شک در سیل خروشان اشک‌ها بدرقه‌اش خواهند کرد، بر
جای خواهد گذاشت. او امشب دستکش‌های امن و طلایی‌اش را آویزان می‌کند و بر
چهارگوشه چمن ورزشگاه آلیانز بوسه خواهد زد. تصویر تلخی که نه فقط عاشقان
بوفون، نه فقط عاشقان یوونتوس بلکه همه عاشقان فوتبال از یاد نخواهند برد؛
هرگز… .