خودروهای دوج چارجر (Dodge Charger) در مدل‌های مختلف دو در دیفرانسیل عقب، لوکس و هاچ بک دیفرانسیل جلو وجود دارند که در این مقاله قصد داریم مراحل تکامل سدان چهار در دیفرانسیل عقب داج چارجر را بررسی کنیم.
تکامل اکثر خودروها نظیر خودروهای موستانگ یا کوروت به صورت یکنواخت و با جزئیات کمی اتفاق افتاده است، اما خودرو دوج Charger تغییرات اساسی را تجربه کرده است. اولین مدل این خودرو در سال ۱۹۶۶ رونمایی شد که به عنوان یک فست بک روان و نرم شناخته می‌شد، اما نسخه محبوب این خودرو یا همان هاردتاپ دو در کلاسیک در سال ۱۹۶۸ تولید شد و تا سال ۱۹۷۰ در بازار موجود بود. از این خودرو محبوب در فیلم‌های معروفی از جمله بولیت، دیرتی ماری، کریزی لاری و سریع و خشن نیز استفاده شده است. مدل‌های مختلف دوج چارجر از لحاظ آیرودینامیکی در وضعیت خوبی قرار نداشتند، اما در پیست‌های مسابقه بسیار موفقیت‌آمیز بودند.
هنگامی که خودروهای عضلانی به دلیل مصرف سوخت بالا از بازارهای جهانی خارج شدند، شرکت دوج نیز ابعاد چارجر را تغییر داد و برای نخستین بار دوج چارجر با موتور ۴۲۶ همی در سال ۱۹۷۱ به بازار عرضه شد. دوج تا سال ۱۹۷۴ با همین موتور کوچک و ضعیف در بازار موجود بود. این شرکت طی سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۸ چارجر را به یک خودرو لوکس بزرگ تبدیل کرد. البته در آن زمان مشکلات مصرف سوخت به یک مشکل اساسی تبدیل شده بود و از خودروهای پرفورمنس استقبال نمی‌شد. هرچند دوج چارجر آن زمان در عین لوکس بودن، قدرت زیادی نداشت.
پس از مدتی دوج در دهه ۸۰ خودرو چارجر را با پرفورمنس جدیدی به بازار عرضه کرد. البته یک هاچ بک دیفرانسیل جلو نه چندان جذاب برازنده برند دوج نبود. در حال حاضر نسل جدید دوج چارجر یک سدان چهار در است که در سال ۲۰۰۶ رونمایی شد و در طراحی آن از پلتفرم LX کرایسلر استفاده شده است. البته این خودرو در سال ۲۰۱۱ ارتقا پیدا کرد و هم‌اکنون نیز همان نسخه در بازار موجود است. با اینکه طراحی ساخت این خودرو مدرن نیست، اما همچنان جزو خودروهای محبوب بسیاری از علاقه‌مندان به خودرو محسوب می‌شود. این خودرو از یک موتور ۷۰۷ اسب بخاری هکلت استفاده می‌کند که باعث شده است به یکی از سریع ترین سدان های دنیا تبدیل شود.