انوشه

“زبان و ادبیات فارسی روزگاری بسیار گسترده بود و حوزه پهناوری را در بر می‌گرفت. از بنگال تا بالکان به این زبان شعر می‌گفتند و کتاب می‌نوشتند. این زبان روزگاری دومین زبان فرهنگی جهان اسلام بود و جز ایرانیان، ملت‌های همسایه نیز آثارشان را به فارسی می‌نوشتند. اما امروزه دیگر آن گستردگی گذشته را ندارد و بیم آن می‌رود از آن چه اکنون هست نیز کوچکتر شود. “