شهید سیف علی کریمیان

شهيد سيفعلي كريميان در سال 1348 در روستاي سرخه از توابع بستان آباد تبريز استان آذربايجان شرقي در يك خانواده مذهبي   ديده به جهان گشود .  ايشان در سال 1359 بنابه مصلحت  به همراه خانواده به باقر شهر  مهاجرت نمود و  تا سال 1364 و قبل از شهادتش 4 الی 5 بار به جبهه اعزام می شود .وی یکبار در منطقه کردستان از ناحیه دست دچار مجروحیت می شود اما بلافاصله بعد از چند روز استراحت در جبهه حضور پیدا می کند تا اینکه در عملیات والفجر 8 در 27 بهمن ماه 1364 بر اثر اصابت تیر قناسه به سر مبارکش  به آرزوی دیرین خود می رسد

روحش شاد و راهش پر رهرو باد .

برای احیاء دین خدا و برای بقای جمهوری اسلامی ایران که حکومت اسلامی در جهان است رهسپار جبهه شدم و بدانید من برای چه کشته شدم و آنگاه نگذارید خونم به هدر رود . از شما می خواهم که قدر نائب مهدی (عج) را بدانید که اطاعت او واجب شرعی است . امیدوارم این انقلاب زمینه ساز انقلاب مهدی (عج) باشد باید شما بدانید که در معرض امتحان الهی هستید و در پیشگاه او مسئولیت بسیار دارید. مادرم من خواب دیدم که شهید شده ام و امام حسین(ع)  به سر جنازه ام نشسته و می گوید پسرم بیدار شو چند روز دیگه راه کربلا و قدس باز می شود و همه می آیند سر قبر من دو رکعت نماز می خوانند چرا گریه می کنی؟ ودر یک لحظه یک قطره اشک بر روی چشمان امام حسین (ع) دیدم خواب را تعریف کردم آقا گفت : توشهید می شوی و امام حسین(ع)  بر سر جنازه ات می آید.

من به آرزویم که شهید شدن در راه خدا بود رسیدم و تا آخرین لحظه زندگیم پرچم لا اله الا الله را بر زمین نخواهم گذاشت . من اکنون قلب خود را برای سرنیزه های صدامیان حاضر کرده ام ولی برای زورگوئی ها وخضوع در مقابل آنها حاضر نخواهم کرد ( هیهات من الذّله) .

در پایان از همه شما حلالیت می طلبم و می خواهم که برایم دعا کنید .

                                                                              والسلام                       

                                                                           (و من الله التوفیق)

                                                                              سیفعلی کریمیان

تا آخرین قطره خونتان از اسلام و انقلاب دفاع کنید . و جبهه ها را خالی نگذارید و را شهدا را ادامه دهید . برای سلامتی امام تا ظهور حضرت مهدی (عج)دعا کنید .

برادر شهید می گوید بيان روزگاران سخت بسيار طاقت فرسا است چرا كه انگار قدم بر آن لحظه ها ميگذاري  و تمام وجود را به گريه دعوت ميكند  هرگز لحظه هاي دلنوازي برادرم  يادم نميرود او يك موهبت الهي بود  كه ديگربراي من تكرار نخواهد شد