دیرزمانی است که واژه محرومیت با نگاه مهربانانه خیرینی مأنوس شده که سفره خالی کودک جنوب شهری و کپرهای سرد پیرمرد و پیرزن‌های روستاهای اطراف خواب را از چشمانش ربوده و بی‌وقفه نهال‌های مهربانی را غرس می‌کنند.
روستای قلعه‌سیمون اسلامشهر انتهای شهرک کامیون‌داران در جاده‌ای خاکی که روزگاری با آلونک‌هایی آوار شده نام حلبی‌آباد را بر خود یدک می‌کشید امروز مُهر مهربانی جهادگران و خیران خانه‌هایی گرم برایشان ساخته است تا شاید گرمای خانه‌هایشان از یادشان ببرد که از یاد مسئولان رفته‌اند.
هر چند امروز سقفی بالای سر بیش از ۲۰۰ ساکن روستای محروم قلعه‌سیمون است اما وسعت محرومیت در این روستا خارج از دایره پرگار روزگار است که بتوان در چندین هفته و ماه رخت محرومیت بزداید اما آن‌چه که امید را برای ساکنان این روستا زنده می‌کند حضور گاه و بی‌گاه کاروان خیرین مهرورز است که این‌بار در قالب قهرمانان ورزشی همراه با جمعی از کاسبان راهی قلعه‌سیمون می‌شوند تا شاید با یک عکس یادگاری لحظه‌ای شادی را مهمان قلب‌های کوچک‌شان کنند.
مدرسه شهید جعفری روستای قلعه سیمون ایستگاه حضور کاروان ورزشی با دانش‌آموزان بود که به همراه مسئولان آموزش و پرورش و اهدای بسته‌های مهربانی، شادی‌های خود را با دانش‌آموزان این منطقه محروم تقسیم کردند.
توزیع بسته های مهربانی به دست خیرین مهربان که با شور و اشتیاق و قطرات اشک شوق و شعف همراه بود، بار دیگر حس مهربانی و کمک به هم‌نوع را که از ویژگی تبار آریایی است، نمایان کرد و نشان داد که یاری رساندن به محرومان جامعه سن و سال و پست و مقام و جنسیت نمی‌شناسد، یاری کردن عکس اینستاگرامی نمی‌خواهد بلکه تنها ذره‌ای اراده، گذشت و ایثار می‌خواهد تا فارغ از هر نوع نگرش و دیدگاهی، فارغ از جناح‌بندی‌های سیاسی فقط با اعتقاد به جلب رضایت حضرت حق پا در عرصه گذاشته و خدمت به خلق و یاری رساندن به هم‌نوع را توفیق الهی می‌دانند و بس.