اختلال بازی؛ علائم، راه های تشخیص و درمان

ستاره | سرویس روانشناسی – در سال ۲۰۱۸، سازمان بهداشت جهانی اختلال بازی را در رده بندی بین المللی بیماری‌ها (ICD-۱۱) طبقه بندی کرد. ICD-۱۱ یک لیست از بیماری‌ها و شرایط پزشکی است که متخصصان بهداشت و درمان برای تشخیص و درمان بیماری‌ها به آن رجوع می‌کنند. بر اساس این لیست، افراد مبتلا به این اختلال، در رابطه با زمانی که به بازی‌های دیجیتالی یا ویدئویی اختصاص می‌دهند، دچار مشکل هستند. آن‌ها همچنین بازی کردن را نسبت به سایر فعالیت‌ها در اولویت قرار می‌دهند و تاثیرات منفی از این جانب تجربه می‌کنند. در این مقاله، ما علائم، روش تشخیص و درمان اختلال بازی را مورد بحث قرار می‌دهیم.

علائم اختلال بازی

طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی، فردی که اختلال بازی دارد، حداقل دوازده ماه، ویژگی‌های زیر را بروز می‌دهد:

• عدم کنترل بر عادات بازی
• اولویت دادن به بازی بیش از سایر علایق و فعالیت
• ادامه دادن به بازی کردن با وجود عواقب منفی آن

برای تشخیص، این رفتار‌ها باید چنان شدید باشند که بر موارد زیر تاثیر بگذارند:

• زندگی خانوادگی فرد
• زندگی اجتماعی
• زندگی شخصی
• تحصیل
• کار

بر طبق تحقیقات، اعتیاد به بازی، ممکن است با سایر اختلالات خلقی همراه باشد، مانند:

افرادی که به خاطر بازی کردن، به مدت زمان طولانی از فعالیت فیزیکی باز می‌مانند، ممکن است خطرات بیشتری تهدیدشان کند؛ مانند ابتلا به چاقی، مشکلات خواب و دیگر مسائل مرتبط با سلامتی …

اختلال بازی و اعتیاد

سازمان بهداشت جهانی، اختلال بازی را به عنوان اختلالی مرتبط با رفتار اعتیادی ذکر کرده است. اعتیاد به بازی، به طرق مختلف به انواع دیگر اعتیاد مشابه است. افراد مبتلا به این اختلال، اغلب ساعت‌های زیادی را صرف بازی کردن می‌کنند و وابستگی احساسی شدیدی نسبت به این رفتار احساس می‌کنند. در نتیجه ممکن است روابط اجتماعی کمتری را تجربه کنند.
همانند سایر اعتیادها، اختلال بازی می‌تواند تاثیر منفی روی زندگی خانوادگی، روابط و کار یا تحصیلات فرد داشته باشد. این ممکن است باعث واکنش شدید نسبت به کسانی شود که از بازی کردن آن‌ها انتقاد می‌کنند و یا ممکن است باعث ایجاد حس گناه در آن‌ها شود.

تشخیص اختلال بازی

اگرچه طبقه‌بندی سازمان بهداشت جهانی، رفتار‌هایی که منجر به تشخیص این اختلال می‌شوند را تعریف کرده است، اما هنوز مشخص نیست که متخصصان پزشکی چگونه این رفتار‌ها را ارزیابی خواهند کرد. کارشناسان احتمالا به تست‌های تشخیصی مانند پرسشنامه یا مصاحبه برای تشخیص این اختلال نیاز داشته باشند. آن‌ها ممکن است از چیزی شبیه به مقیاس اختلال بازی اینترنتی، یک معیار استاندارد اندازه گیری اعتیاد به اینترنت و بازی استفاده کنند.

درمان اختلال بازی

اختلال بازی یک طبقه بیماری جدید در لیست بیماری‌هاست، بنابراین هنوز برنامه درمانی روشنی برای آن وجود ندارد. با این‌حال، احتمال دارد درمان‌های مناسب برای سایر رفتار‌های اعتیادی مانند اعتیاد به قمار با درمان اختلال بازی مرتبط باشد. درمان قمار وسواسی شامل دارو درمانی، روان درمانی و شرکت در گروه‌های خود درمانی است. با توجه به یک تحقیق در سال ۲۰۱۷، در مورد درمان اعتیاد به بازی و اینترنت، مشخص شد که ترکیب روش‌های درمانی مختلف می‌تواند مفید باشد. در این پژوهش، محققان روش‌های درمانی زیر را استفاده کرده‌اند:

• آموزش روانی؛ این شامل آموزش به فرد در مورد رفتار‌های مرتبط با بازی و اثرات آن بر سلامت روان است.
• درمان معمول؛ ممکن است از روش‌های درمان اعتیاد، برای درمان اختلال بازی اقتباس گرفته شود. این درمان به کمک به فرد برای کنترل گرایش به بازی، مقابله با افکار غیر منطقی و یادگیری مهارت‌های مقابله‌ای و تکنیک‌های حل مسئله متمرکز است. روش درمانی کمک می‌کند که فرد هویت خود را کشف کند، اعتماد به نفسش بالا رود و هوش احساسی خود را افزایش دهد.
• درمان درون فردی؛ در طی این درمان، فرد یاد می‌گیرد چگونه با کار کردن بر روی مهارت‌های ارتباطی و اعتماد به نفس خود با دیگران ارتباط برقرار کند.
• مداخله خانوادگی؛ اگر اختلال بازی اثرات منفی بر روابط خانوادگی داشته باشد، اعضای خانواده ممکن است لازم باشد در برخی از جنبه‌های درمان مداخله کنند.
• توسعه یک شیوه زندگی جدید؛ برای جلوگیری از اعتیاد به بازی، افراد باید مهارت‌های و توانایی‌های خود را بررسی کنند، هدف مشخص نمایند و فعالیت‌های جایگزینی را پیدا کنند که از آن‌ها لذت می‌برند.

این تنها یک مدل درمانی پیشنهاد شده است. احتمال دارد که محققان دیگر درمان‌های جایگزینی در آینده برای اختلال بازی پیشنهاد دهند. هرگونه شرایط روانی و فیزیکی همزمان با این اختلال، مانند افسردگی و اضطراب ممکن است به درمان نیاز داشته باشند.

آیا همه‌ی علاقه‌مندان به بازی در معرض خطرند؟

شکی نیست که برخی از رفتار‌های مرتبط با بازی مشکل ساز هستند. بازی بیش از حد ممکن است حتی در برخی موارد منجر به مرگ شود. اما اکثریت افرادی که به بازی‌های ویدئویی علاقه‌مندند نباید نگران باشند. با توجه به تحقیقات انجام شده در رابطه با اختلال بازی، اکثر افرادی که بازی‌های آنلاین می‌کنند، علائم منفی گزارش نمی‌دهند. محققان گزارش می‌دهند که تنها ۰.۳ تا ۱ درصد از افراد احتمالا علائم اختلال بازی را بروز می‌دهند.

طبق مطالعه دیگری، افرادی که علائم اختلال بازی را دارند، از سلامت جسمی، روانی، اجتماعی و ذهنی کمتری بهره‌مند هستند. برخی از کارشناسان بر این باورند که بازی کردن می‌تواند به خصوص برای کودکان مفید هم باشد. تحقیقات نشان می‌دهند که بازی ممکن است مهارت‌های شناختی و اجتماعی کودکان را گسترش دهد.

با وجود اینکه این اختلال شایع نیست، افراد باید مراقب زمانی که صرف بازی می‌کنند باشند. آن‌ها همچنین باید بر تاثیر بازی بر سایر فعالیت‌هایشان و روابط خود با دیگران نظارت داشته باشند. گاهی اوقات بازی بیش از حد ممکن است مشکلات دیگری مانند افسردگی و اضطراب ایجاد کند.

سخن پایانی

اختلال بازی یک بیماری جدید است. با این حال درصد کمی از افراد که به بازی‌های ویدئویی و کامپیوتری علاقه دارند ممکن است به این بیماری مبتلا شوند. در درمان و تشخیص این اختلال اختلافاتی وجود دارد و روشن است که همچنان به تحقیقات بیشتری در این زمینه نیاز است.
افرادی که نگران هستند که بازی کردن بر روابط و زندگیشان تاثیر منفی دارد، باید با یک متخصص بهداشت روانی صحبت کنند.

نظر شما چیست؟ شما چقدر به بازی‌های ویدئویی علاقه دارید؟ چگونه بازی و زندگی خود را مدیریت می‌کنید؟ نظرات خود را با ما به اشتراک بگذارید.