کوچک‌ترین پیشرانه‌های تولیدی در خودروسازی

در طول تاریخ باتوجه‌به شرایط مختلف بازار جهانی، خودروهای متنوع با پیشرانه‌های کوچک تولید شده‌اند. در این مقاله خودروهایی را معرفی می‌کنیم که از کوچک‌ترین پیشرانه‌های صنعت خودروسازی بهره می‌بردند.

در چند سال اخیر به‌دلایل متفاوتی اعم از قوانین جدید آلایندگی و تلاش برای حفظ طبیعت، خودروسازان تلاش کرده‌اند تا با تولید پیشرانه‌های کوچک‌تر درکنار نهایت کارایی، نظر کاربران نگران این حوزه را جلب کنند. مهندسی مدرن خودروسازی نشان داده است که می‌توان با پیشرانه‌های با حجم کمتر از یک لیتر، توان کافی درکنار آلایندگی اندک را دراختیار داشت؛ اما اگر به گذشته رجوع کنیم، خواهیم دید که تمایل به تولید موتورهای کوچک در خودروسازی به‌هیچ وجه پدیده‌ی جدیدی نیست و با مطالعه‌ی تاریخ خودروسازی، به اطلاعات جالب و ارزشمندی دست پیدا می‌کنیم. 

در ادامه به خودروهایی در تاریخ اشاره شده است که از کوچک‌ترین پیشرانه‌ها استفاده کرده‌اند؛ از دهه‌ی ۱۹۲۰ میلادی تا امروز، ترکیب پیشرانه‌ی کوچک در خودرویی که سازنده‌ی آن شهرت لازم را داشته باشد، کم و بیش جواب داده است. خودروهایی که در این فهرست قرار گرفته‌اند، همگی با اولویت قیمت و مصرف سوخت پایین تولید نشده‌اند؛ شاید تعجب‌آور و غیرمعمول باشد، اما در طراحی و تولید برخی نمونه‌ها عملکرد فنی اولویت اصلی مهندسان بوده است.

۱. پیل P50

محصول سال ۱۹۶۲ و ۲۰۱۱

حجم پیشرانه: ۴۹ سی‌سی

شرکت پیل (Peel) تنها برند خودروسازی در جزیره‌ی مَن (Isle of Man) است؛ خودروی سه چرخ P50 محصول این شرکت هم، کوچک‌ترین خودروی تولیدی جهان بوده که نام آن در کتاب رکوردهای جهانی گینس ثبت شده است. قلب این خودروی تک سرنشینه کوچک را یک پیشرانه‌ی ۴۹ سی‌سی هواخنک با قدرت ۴.۲ اسب‌بخار ساخت شرکت آلمانی DKW تشکیل می‌دهد. Peel P50 با ابعاد ۱۳۷۲ میلی‌متر طول و ۹۹۱ میلی‌متر پهنا و ۵۹ کیلوگرم وزن، به نهایت سرعت ۶۰ کیلومتربرساعت می‌رسد. کوچک‌ترین خودروی جهان به جعبه‌دنده‌ی سه سرعته دستی مجهز شده است که البته دنده‌ عقب ندارد. کمتر از ۵۰ دستگاه P50 از سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۵ باهدف تولید خودرویی کوچک که بتوان با دست آن را جابه‌جا کرد، عرضه شد. این مدل جالب که در برنامه‌های تلویزیونی مثل تاپ‌گیر نمایش داده شد، سال ۲۰۱۱ در دو مدل برقی و بنزینی دوباره به خط تولید بازگشت. مدل ۲۰۱۱ پیل P50 همچنان سه چرخ و پیشرانه‌ی ۴۹ سی‌سی به همراه داشت اما امکان سفارش نمونه‌ی ۱۲۵ سی‌سی چهارزمانه با نهایت سرعت ۸۸ کیلومتربرساعت هم در دسترس بود. P50 در کشورهایی مثل بریتانیا و آمریکا یک خودرو طبقه‌بندی می‌شود اما در مناطق دیگری همچون فنلاند، براساس قوانین مختلف، موتورسیکلت گازی در نظر گرفته شده است.

۲. باند مینی کار

محصول سال ۱۹۴۹

حجم پیشرانه: ۱۲۲ سی‌سی

سری خودروهای اقتصادی و سه چرخ باند مینی کار (Bond Minicar) برای برآورده کردن ابتدایی‌ترین و اصلی‌ترین هدف خودرو، یعنی حمل‌ونقل ساده، تولید شدند. از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۶۶، بیش از ۲۴,۰۰۰ دستگاه باند مینی کار در ۷ سری مختلف تولید شد. سری اول باند مینی کار به پیشرانه‌ی ۱۲۲ سی‌سی دوزمانه با قدرت ۵ اسب‌بخار و نهایت سرعت ۸۰ کیلومتر برساعت مجهز شده بودند؛ وزن کلی این مدل به ۱۴۹ کیلوگرم می‌رسید و توانایی حمل چهار سرنشین را داشت. سری اول باند مینی کار حتی سقف سخت و فلزی و در هم نداشت اما در مدل‌های بعدی، تجهیزات بیشتر مثل ترمز جلو و پیشرانه‌ی ۱۹۷ سی‌سی اضافه شدند. شرایط خودروسازی بریتانیا پس از جنگ جهانی دوم به‌قدری وخیم بود که باند مینی کار بیش از ۱۵ سال تولید شد و مشتری داشت؛ با تغییر قوانین مالیاتی این کشور، امتیازهای ویژه‌ی خودروهای سه چرخ از بین رفت و مدل کلاسیک مینی بازار را تصاحب کرد.

۳. مسراشمیت KR175

محصول سال ۱۹۵۳

حجم پیشرانه: ۱۷۳ سی‌سی

شرکت هوایپماسازی مسراشمیت (Messerschmitt) که امروز با ایرباس ادغام شده است، درنظر بسیاری از افراد بخاطر تولید هواپیماهای جنگ جهانی دوم مثل Bf 109 و Me 262 شهرت دارد؛ اما این برند آلمانی در زمانی‌که مجوز تولید هوایپما نداشت، به تولید خودرو روی آورد. KR175 اولین خودروی تولیدی مسراشمیت است که ایده‌ی اولیه آن، سال ۱۹۵۲ براساس پیشنهاد فِریتز فِند، شکل گرفت. خودروی کوچک سه چرخ مسراشمیت با وزن کلی ۲۰۰ کیلوگرم از پیشرانه‌ی تک سیلندر ۱۷۳ سی‌سی دوزمانه ۹ اسب‌بخار قدرت می‌گرفت تا به نهایت سرعت ۸۰ کیلومتربرساعت دست یابد. با اینکه مسراشمیت KR175 با تولید کمتر از ۲۰,۰۰۰ دستگاه در رده‌ی پایین‌تری نسبت به بی‌ام‌و Isetta قرار می‌گیرد (بی‌ام‌و ایزتا در ۱۶۱,۰۰۰ دستگاه تولید شد)، اما به‌دلیل طراحی منحصربه‌فرد یکی از ماندگارترین خودروهای کوچک تاریخ است. بسیاری از افراد معتقد هستند که این مدل براساس باقی‌مانده‌های کابین هواپیماهای مسراشمیت تولید شده است؛ اما واقعیت این است که از طراحی کابین هوپیماهای جنگنده برای تولید KR175 الهام گرفته شد. دو صندلی KR175 به‌صورت ردیفی هستند که فضای نسبتاً خوبی به‌خصوص برای سرنشین عقب فراهم می‌کنند. از ویژگی‌های برجسته‌ی مسراشمیت KR175 تجهیزاتی مثل استارتر برقی و دنده عقب است که در خودروهای کوچک آن دوران وجود نداشت؛ همچنین کیفیت ساخت این مدل به‌قدری بالا است که بسیاری از نمونه‌های KR175 هنوز هم بدون مشکل کار می‌کنند. تولید KR175 تا سال ۱۹۵۵ ادامه یافت و سپس مدل KR200، جایگزین اواین خودروی مسراشمیت شد.

۴. هاینکل Kabine

محصول سال ۱۹۵۶

حجم پیشرانه: ۱۷۴ سی‌سی

هاینکِل فلوگزوگ‌و‌ِرکه (Heinkel Flugzeugwerke) یکی دیگر از شرکت‌های هواپیماسازی آلمان بود که پس از جنگ جهانی دوم، به خودروسازی و دوچرخه‌سازی وارد شد. هاینکل در دوران جنگ جهانی دوم، بمب‌افکن‌های سفارشی لوفت‌وافه (نیروی هوای آلمان نازی) را تولید می‌کرد. خودروی کوچک هاینکل موسوم به Kabine، از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۵۸ در دو مدل متفاوت سه و چهار چرخ با همکاری برندهای دیگر تولید شد. سری اول با کد Type 153، برخلاف بسیاری از خودروهای کوچک اقتصادی دهه‌ی ۱۹۵۰ از پیشرانه‌ی چهارزمانه با حجم ۱۷۴ سی‌سی استفاده می‌کرد و به نهایت سرعت ۸۷ کیلومتربرساعت می‌رسید. مدل Kabine ابتدا در آلمان تولید می‎شد اما سپس به ایرلند رفت و همزمان در انگلستان هم با نام Trojan 200 ظهور کرد؛ کیفیت ساخت خوب (مدل‌های تولیدی آلمان)، جعبه‌دنده‌ی ۴ سرعته با دنده عقب و ظرفیت چهار سرنشین باعث شد تا خودروی اقتصادی هاینکل در حدود ۲۳,۰۰۰ دستگاه تولید شود. مدل چهارچرخ Kabine با کد Type 154 از پیشرانه‌‌های ۱۹۸ و ۲۰۴ سی‌سی استفاده می‌کرد.

۵. ایزتا

محصول سال ۱۹۵۳

حجم پیشرانه: ۲۴۵ سی‌سی

شاید در شرایط فعلی تصورش مشکل باشد، اما بی‌ام‌و در دهه‌ی ۱۹۵۰ وضعیت خوبی نداشت و یک خودروی کوچک سه چرخ با پیشرانه‌ی ۲۴۵ سی‌سی و طول ۲۲۵۰ میلی‌متر، می‌توانست نجات‌دهنده‌ی خودروساز باواریا باشد. ایزتا پیش از اینکه با نشان و علامت بی‌ام‌و تولید شود، در ایتالیا و در کارخانه‌ی شرکت ایزو (Iso Autoveicoli S.p.A.) متولد شد. ایزتا که در زبان ایتالیایی به‌معنی «ایزوی کوچک» است، ابتدا با پیشرانه‌ی تک سیلندر ۲۴۵ سی‌سی که در پشت کابین و جلوی تنها چرخ محور عقب نصب شده بود، عرضه شد. مدل ۳۰۰ ایزتا در سال‌های بعد با پیشرانه‌ی ۲۹۸ سی‌سی ۱۳ اسب بخاری همراه شد. بحران سوئز در دهه‌ی ۱۹۵۰ باعث شد تا قیمت سوخت به‌شدت بالا رود و خودروهای کوچک و اقتصادی مثل ایزتا، بهترین گزینه برای خرید باشند؛ به‌همین دلیل محصول ایتالیا تحت لیسانس در شرکت‌های مختلفی مثل VELAM فرانسه و بی‌ام‌و آلمان هم تولید شد و تا سال ۱۹۶۱ به کشورهای اسپانیا، آرژانتین، برزیل، بریتانیا و بلژیک رسید. با پایان شرایط بحرانی و تولید خودروهای اقتصادی چهارچرخ با تجهیزات بیشتر همچون مینی، ایزتا به تاریخ سپرده شد.

۶. برِکِلی SA322

محصول سال ۱۹۵۶

حجم پیشرانه: ۳۲۲ سی‌سی

شرکت انگلیسی برکلی (Berkeley) که از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰ در تولید خودروهای کوچک و اتقصادی با پیشرانه‌های موتورسیکلت فعال بود، به سؤال بسیاری از افراد در دهه‌ی ۱۹۵۰ پاسخ داد. می‌توان خودرویی اسپرت با پیشرانه‌ی کوچک داشت؟ پاسخ تیم مهندسی برکلی، مدل SA322، خودروی اسپرت کروک با وزن ۳۸۰ کیلوگرم، دو صندلی و پیشرانه‌ی ۲ سیلندر موتورسیکلت ۳۲۲ سی‌سی بود. برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت با برکلی SA322، علاوه‌بر تحمل صدای بسیار زیاد باید ۳۸.۳ ثانیه هم صبر کرد که با استانداردهای دهه‌ی ۱۹۵۰ هم ناامید کننده است. البته نهایت سرعت ۱۰۵ کیلومتربرساعت هم برای SA322 با پیشرانه‌ی کوچک موتورسیکلت و وزن خودرو، درخورتوجه است. برکلی مدل‌های مختلفی براساس فرمول «خودروی اسپرت با پیشرانه‌ی کوچک» تولید کرد؛ محصولات این شرکت انگلیسی از پیشرانه‌های ۳۲۲ تا ۶۹۲ سی‌سی استفاده می‌کردند.

۷. هوندا N360

محصول سال ۱۹۶۷

حجم پیشرانه: ۳۵۴ سی‌سی

N360 محصول جذاب هوندا برای کلاس خودروهای Kei مخصوص ژاپن بود که درواقع، مقدمه‌ای برای تولید سیویک هم شد. هوندا N360 طرح هاچ‌بک داشت، فرمان‌پذیری و کیفیت ساختش بالا بود و پیشرانه‌ی ۲ سیلندر هواخنک با حجم ۳۵۴ سی‌سی نیروبخش چرخ‌های جلویش بود. همان‌طور که از یک شرکت با پیشینه‌ی خوب در تولید موتورسیکلت انتظار می‌رفت، پیشرانه‌ی N360 سرزنده بود و تا رقم‌های بالا دور می‌گرفت. با N360 رسیدن به سرعت ۱۳۷ کیلومتربرساعت ممکن بود، بنابراین رقیب جدی مینی انگلیس، از ژاپن رسید. مدل N600 که از پیشرانه‌ی ۶۰۰ سی‌سی استفاده می‌کرد، اولین خودروی هوندا بود که به‌طور رسمی در آمریکا (سال۱۹۶۹) فروخته شد.

۸. سوبارو ۳۶۰

محصول سال ۱۹۵۸

حجم پیشرانه؛ ۳۵۶ سی‌سی

خودروساز ژاپنی به سیستم تمام چرخ محرک کارآمد در خودروهایش شهرت دارد؛ اساس این شهرت و اصالت با اولین خودروِ سوبارو، مدل ۳۶۰ شروع شد. سوبارو ۳۶۰ هم مانند بسیاری از خودروهای ژاپنی، در کلاس Kei قرار می‌گیرد و مخصوص قوانین ویژه‌ی این کشور طراحی شده است. محدودیت در ابعاد و حجم پیشرانه‌ی خودروهای Kei باعث شد تا ۳۶۰ با وزن کلی ۵۴۹ کیلوگرم از پیشرانه‌ی ۲ سیلندر ۳۵۶ سی‌سی دوزمانه با قدرت ۲۵ اسب‌بخار استفاده کند. سوبارو ۳۶۰ که با نام مستعار «کفش‍دوزک» شناخته می‌شود، یکی از پرطرفدارترین خودروهای ژاپن در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ بود؛ بیش از ۳۹۰,۰۰۰ دستگاه سوبارو ۳۶۰ در مدل‌های کوپه‌ی دو در، کروک و استیشن تا سال ۱۹۷۱ تولید شد. کفش‌دوزک خودروسازی به اندازه‌ای مشهور بود که در بازی‌های ویدئویی و انیمه‌های ژاپنی هم به تصویر کشیده شد. سوبارو ۳۶۰ امروز به‌عنوان یکی از خودروهای کلکسیونی معروف شناخته می‌شود.

۹. سیتروئن ۲CV

محصول سال ۱۹۴۸

حجم پیشرانه: ۳۷۵ سی‌سی

سیتروئن مدل ماندگار ۲CV را سال ۱۹۴۸ با پیشرانه‌ی ۲ سیلندر ۳۷۵ سی‌سی مجهز به ۹ اسب‌بخار قدرت رونمایی کرد. ۲CV می‌توانست چهار سرنشین را با سرعت حرکت بسیار کم، حمل کند. نسخه‌ی جدیدتر این مدل با پیشرانه‌ی ۴۲۵ سی‌سی و ۱۲ اسب‌بخار قدرت در سال ۱۹۵۴ عرضه شد. ویژگی برجسته‌ی ۲CV که باعث شد تا سال ۱۹۸۸ در فرانسه تولید شود (تا سال ۱۹۹۰ در پرتغال تولید شد)، قدرت و تجهیزات رفاهی نبود؛ این مدل در سادگی محض خلاصه شده بود. برای مثال، پیشرانه‌ی کوچک و هواخنک سیتروئن به‌سادگی تعمیر می‌شد و به‌دلیل وزن کم، یک فرد بالغ می‌توانست آن را بدون مشکل جابه‌جا کند. به‌لطف سیستم تعلیق با کمک‌فنرهای بلند، سواری ۲CV فوق‌العاده نرم و مصرف سوخت و هزینه‌های تعمیر پایین بود. سیتروئن ۲CV با تولید در نسخه‌های مختلفی مثل امی (Ami)، ژیان (Dyane)، اکادیان (Acadiane) و مهاری (Mehari) در چهار دهه عمر، نزدیک به ۹ میلیون مشتری در سراسر جهان پیدا کرد. در طول سال‌های گذشته نسخه‌های متنوع ۲CV به‌صورت CKD در کشورهای مختلف شامل یونان، آفریقا، ایران، ویتنام، شیلی، بلژیک، اسپانیا، پرتغال و … مونتاژ و عرضه شده‌اند. جالب است بدانید که باوجود قوای فنی ضعیف، سیتروئن ۲CV در موتوراسپرت هم حضور پررنگی داشت که شاید یکی از دلایل این امر، تعمیر سریع بخش‌های مختلف این خودروی کلاسیک فرانسوی و جایگزین کردن کامل پیشرانه در کمتر از ۱۰ دقیقه باشد.

۱۰. فیات ۵۰۰ Nuova

محصول سال ۱۹۵۷

حجم پیشرانه: ۴۷۹ سی‌سی

درست همان‌طور که فولکس واگن بیتل خودروسازی آلمان را احیاء کرد، فیات ۵۰۰ هم ایتالیا را نجات داد. اولین نسخه از فیات ۵۰۰ که سال ۱۹۵۷ با پیشرانه‌ی ۲ سیلندر ۴۷۹ سی‌سی هواخنک عرضه شد، نوا (در زبان ایتالیایی به‌معنی «جدید» است) نام داشت. در مدل‌های بعدی اسپرت، ۵۰۰D و آبارث که تا سال ۱۹۷۵ تولید شدند، حجم پیشرانه به ۴۹۹ سی‌سی افزایش پیدا کرد. فیات ۵۰۰ در مدل‌های استاندارد تا ۱۸ اسب‌بخار قدرت داشت اما در نسخه‌ی ۶۵۹SS تیونینگ آبارث (Abarth) این خودروی کوچک شهریِ ۵۰۰ کیلوگرمی با ۴۰ اسب‌بخار قدرت همراه شد و رقیب ایتالیایی، مینی انگلیس نام گرفت. مقامات فیات پس از رونمایی مدل مفهومی Trepiuno، سال ۲۰۰۷ نسخه‌ی مدرن مدل ۵۰۰ را تولید کردند که در مدل پایه به پیشرانه‌ی ۹۶۴ سی‌سی مجهز است؛ فیات ۵۰۰ جدید زیرنظر گروه فیات کرایسلر (FCA) هنوز هم تولید می‌شود.

۱۱. وَنکل اسپایدر NSU

محصول سال ۱۹۶۴

حجم پیشرانه: ۴۹۷ سی‌سی

شرکت آلمانی NSU سال ۱۸۷۳ راه‌اندازی شد. این برند فراموش‌شده سال ۱۹۶۴ اولین خودروِ جهان با پیشرانه‌ی روتری وَنکل (Wankel) را تولید کرد. در دهه‌ی ۱۹۶۰، پیشرانه‌ی ونکل تا جایی پیشرفت کرد که سرانجام جایگزین پیستون، پیشنهاد شود. محصول نوآورانه‌ی NSU از پیشرانه‌ی ۴۹۷ سی‌سی حدود ۵۰ اسب‌بخار قدرت می‌گرفت؛ شاید ای قدرت در نگاه اول درخورتوجه نباشد اما باید توجه کرد مکه وزن خودرو کمتر از ۵۰۰ کیلوگرم است و بنابراین، نسبت قدرت به وزن ۱۰۰ اسب‌بخار بر تن عملی شد. ترکیب پیشرانه‌ی کوچک ونکل با بدنه‌ی سبک وزن، نهایت سرعت خودرویِ NSU را به بیش از ۱۶۰ کیلومتربرساعت رساند. کروک NSU Wankel Spider به‌دلیل عملکرد ضعیف پیشرانه، نه‌تنها موفقیت تجاری نبود؛ بلکه به‌دلیل استفاده‌ی زیاد خریداران از گارانتی شرکت، برند NSU را تا مرز نابودی کامل رساند. درواقع ونکل اسپایدر روی کاغذ بسیار جذاب به‌نظر می‌رسید اما پیشرانه‌ی پیچیده‌ی روتِری، نیازمند تعمیر و نگه‌داری منظم بود؛ هزینه‌های بالاِ نگه‌داری، ونکل اسپایدر را پس از تولید ۲۳۷۵ دستگاه از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۷ به صحنه‌ای از تاریخ تبدیل کرد. مقام‌های فولکس واگن برند NSU را در سال ۱۹۶۹ دراختیار گرفتند تا پایه‌های شرکت آئودی شکل بگیرد.

۱۲. اسمارت فورتو

محصول سال ۱۹۹۸

حجم پیشرانه: ۵۹۹ سی‌سی

شرکت ساعت‌سازی اسمارت (Smart) ابتدا با فولکس واگن برای تولید خودرو وارد مذاکره شد، اما سرانجام مرسدس بنز جای غول خودروسازی آلمان را گرفت. حاصل برنامه‌ریزی‌های بلندمدت اسمارت و مرسدس بنز، مدل شهری و اقتصادی فورتو (Fortwo) شد. نسل اول فورتو سال ۱۹۹۸ با پیشرانه‌ی ۳ سیلندر ۵۹۹ سی‌سی، توربوشارژر، قدرت ۵۴ اسب‌بخار و نهایت سرعت ۱۳۵ کیلومتربرساعت فروخته شد. وزن نسبتاً بالا برای در کلاس خودروهای کوچک و جعبه‌دنده‌ی نیم‌اتوماتیک، سرعت‌گیری فورتو تا سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت را در حدود ۱۸ ثانیه محدود کرد. اسمارت فورتو تا امروز در سه نسل مختلف با مدل‌های بنزینی و برقی تولید شده است.

۱۳. تاتا نانو

محصول سال ۲۰۰۸

حجم پیشرانه: ۶۲۴ سی‌سی

نانو (Nano) هاچ‌بک شهری و اقتصادی خودروسازی هندی تاتا موتورز (Tata Motors) است که از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۸ تولید شد. با اینکه پیشرانه‌ی نانو بسیار کوچک است، اما دلیل اصلی شهرت این خودروی هندی در یک دهه پیش، قیمت مناسبش بود؛ تاتا نانو در سال ۲۰۰۸ برچسب قیمت حدود ۲۵۰۰ دلار خورد تا خودرویی جدید و ارزان‌قیمت دربرابر موتورسیکلت‌های متنوع بازار هند باشد. بزرگ‌ترین دلیلی که نانو را به تاریخ فرستاد و پروژه‌ای ضررده برای تاتا شد، درکنار ایمنی نامناسب (صفر ستاره NCAP) کیفیت تولید بسیار پایین بود؛ البته پیشرانه‌ی ۲ سیلندر ۳۷ اسب بخاری عملکرد خوبی داشت. مدیران ارشد تاتا موتورز، چراغ سبز تولید نانو را با هدف فروش سالانه ۲۵۰,۰۰۰ دستگاه روشن کردند و حتی در سال ۲۰۱۵ نسخه‌ی فیس‌لیفت به بازار آمد، اما در طول ۱۰ سال تنها حدود ۳۰۰,۰۰۰ دستگاه از هاچ‌بک ارزان‌قیمت هند عرضه شد.

۱۴. سوزوکی کاپوچینو

محصول سال ۱۹۹۱

حجم پیشرانه: ۶۵۷ سی‌سی

وجود قوانین خودروهای کلاس Kei ژاپن مثل محدودیت حجم پیشرانه تا حداکثر ۶۶۰ سی‌سی، کمک بزرگی در تولید مدل‌های شهری و اقتصادی جذاب شده است. سوزوکی کاپوچینو (Cappuccino) با طراحی بدنه و کابین متفاوت، از پیشرانه‌ی ۳ سیلندر ۶۵۷ سی‌سی توربوشارژ با قدرت ۶۳ اسب‌بخار که در جلو نصب شده بود، استفاده می‌کرد؛ وزن پایین این اجازه را به کاپوچینوی ژاپنی می‌داد تا در زمانی حدود ۱۱.۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت برسد. نهایت سرعت ۱۳۳ کیلومتربرساعت و سقف نرم که به‌سادگی باز و بسته می‌شد، محصول کوچک سوزوکی را به خودرویی مناسب و هیجان‌انگیز برای خیابان‌های شهری و کوهستانی ژاپن تبدیل کرد. کاپوچینو به‌گونه‌ای مهندسی شده بود که با نشستن دو سرنشین، توزیع وزن محور جلو و عقب ۵۰/۵۰ شود؛ بسیاری از بخش‌های این مدل دوست‌داشتنی مثل پنل‌های سقف، کاپوت و محافظ سپر جلو از آلومینیوم ساخته شده‌ بودند. 

۱۵. کیترهم ۷ ۱۶۰

محصول سال ۲۰۱۳

حجم پیشرانه: ۶۶۰ سی‌سی

کیترهم ۷ مدل سبک‌وزن و اسپرت شرکت کیترهم کارز (Caterham Cars) است که اولین‌بار به‌صورت کیت در سال ۱۹۵۷ براساس مدل لوتوس سِوِن (Lotus Seven) تولید شد. درواقع کیترهم پس از توقف تولید لوتوس ۷، حق طراحی این مدل را خریداری کرد؛ مدل‌های فعلی کیترهم هم در حالت مونتاژ کامل و آماده و هم به‌صورت کیت عرضه می‌شوند. نسخه‌ی ۱۶۰ کیترهم ۷ ارزان‌ترین محصول این شرکت انگلیسی است که به‌مناسبت ۴۰ سالگی پیوند محکم با لوتوس، تولید شد. عدد ۱۶۰ در این مدل اشاره‌ی مستقیم به نسبت وزن به قدرت دارد؛ کیترهم ۷ ۱۶۰ از پیشرانه‌ی ۶۶۰ سی‌سی توربوشارژ سوزوکی با قدرت ۸۰ اسب‌بخار استفاده می‌کند و به ازای هر تن وزن، ۱۶۰ اسب‌بخار قدرت در اختیار راننده می‌گذارد. ۸۰ اسب‌بخار قدرت بالایی نیست اما با این وجود، مدل خوش‌فرمان کیترهم در زمانی حدود ۶.۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد. در سبد محصولات کیترهم، مدل‌های قدرتمند دیگری هم وجود دارد که تمام خودروهای این شرکت، بر فلسفه‌ی کالین چپمن فقید (بنیان‌گذار برند لوتوس)، وزن کم، قدرت کافی و قابلیت فرمان‌پذیری بالا تولید می‌شوند.

۱۶. آستین ۷

محصول سال ۱۹۲۲

حجم پیشرانه: ۶۹۶ سی‌سی

شرکت انگلیسی آستین (Austin) سال ۱۹۲۲ خودرویی اقتصادی و بسیار مهم تولید کرد. اهمیت آستین ۷ در بریتانیا با فورد مدل T در آمریکا مقایسه می‌شود؛ برای درک ارزش این مدل به این موارد توجه کنید: آستین ۷ مدلی بود که براساس آن، اولین خودروی بی‌ام‌و موسوم به دیکسی (Dixi) تولید شد؛ در فرانسه با نشان شرکت روزنگارت (Rosengart) فروخته شد، نیسان از طراحی آستین ۷ برای تولید اولین خودروهایش الهام گرفت و سرانجام مدل رسمی خودروی انگلیسی‌ها در بازار جدید سرزمین خورشید تابان عرضه شد. مدل ۱۹۲۲ آستین ۷ از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۶۹۶ سی‌سی با قدرت ۷.۲ اسب‌بخار استفاده می‌کرد که البته در مدل‌های بعدی، حجم پیشرانه به ۷۴۷ سی‌سی و قدرت هم به ۱۰.۵ اسب‌بخار افرایش یافت. تولید آستین ۷ در نسخه‌های بسیار متنوع کوپه، تورر، سدان، ون، کوپه و کروک تا سال ۱۹۳۹ ادامه داشت. آستین ۷ را می‌توان نماد شکوه از دست رفته‌ی خودروسازی بریتانیا دانست که پس از جنگ جهانی دوم، نمونه‌های سفارشی و کلکسیونیش همچون اولین خودروی لوتوس و اولین مدل مسابقه‌ای که بروس مک‌لارن فقید تولید کرد، در تاریخ ماندگار شدند.

۱۷. فولکس واگن XL1

محصول سال ۲۰۱۳

حجم پیشرانه: ۸۰۰ سی‌سی

XL1 یا حاصل فرایند توسعه و تلاش مهندس‌های فولکس واگن از سال ۲۰۰۲ و بر‌پایه‌ی مدل مفهومی ۱-Litre تولید شد. مقام‌های بزرگ‌ترین گروه خودروسازی آلمان وعده دادند براساس تجربه‌های کسب‌شده در مدل‌های مفهومی سال‌های گذشته، سرانجام خودرویی تمام‌عیار و انقلابی عرضه کنند. XL1 درنهایت به‌تولید رسید؛ اما با تیراژ محدود ۲۰۰ دستگاه هرکدام به‌قیمت حداقل ۱۵۰,۰۰۰ دلار، علامت سؤال بزرگی در بازار شد. این قیمت برای بسیاری از افراد باورکردنی نبود؛ اما خریدارانی که واقعا حاضر بودند چنین مبلغی برای محصول فولکس واگن بپردازند، خودرویی دوسرنشینه با فناوری‌ پشرفته، آیرودینامیک پرجزئیات، قوای محرکه‌ی پلاگین هیبرید و مصرف ۰.۹ لیتر سوخت در هر ۱۰۰ کیلومتر دراختیار می‌گرفتند. فولکس واگن XL1 از پیشرانه‌ی ۸۰۰ سی‌سی توربو دیزل درکنار موتور برقی با قدرت ۲۷ اسب‌بخار نیرو می‌گیرد؛ به‌عنوان تنها خودروی هیبرید و دیزل این فهرست، XL1 با نهایت سرعت ۱۶۰ کیلومتربرساعت در زمانی حدود ۲۲ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید. ضریب درگ ۰.۱۸۶، محصول عجیب فولکس واگن را از نظر طراحی آیرودینامیک، برتر از خودروهایی مثل بی‌ام‌و i8، نیسان GT-R، دوج چارجر دیتونا ۱۹۶۹، مرسدس بنز CLA کلاس و تسلا مدل S قرار داده است.