این ادعا در حالی مطرح می‌شود که پیش از این بارها و بارها درباره جداسازی آب شرب و بهداشتی شهرهای مختلف وعده داده شده و این وعده روی کاغذ باقی مانده. بسیاری از کارشناسان اما معتقدند که جداسازی آب شرب و بهداشتی و تاسیس دو شبکه آب برای هر خانه در استانی مثل استان تهران یا سایر استان‌های بزرگ نشدنی است.
جداسازی آب شرب و بهداشتی نیاز به سرمایه گذاری هنگفتی دارد و باتوجه به اینکه درحال حاضر درایران سیستم آب و فاضلاب پیشرفته ای وجود ندارد لذا امکان اینکه دو سیستم آب وارد منازل شده و انشعابات جدید ایجاد شود بعید بنظر می رسد.
گفتنی است بیش از سه سال پیش، اولین نقطه کشور که برای اجرای پایلوت جداسازی شبکه آب بهداشتی و آشامیدنی مورد توجه قرار گرفت، بخشی از شهر مشهد به‌نام منطقه ثامن بود که قرار بود با جداسازی شبکه آب بهداشتی و تأمین آب بسته‌بندی برای شرب در این منطقه این پروژه آغاز شود، اما با وجود بسترسازی‌های سخت‌افزاری این طرح، خبری از اجرای آن نشد و صرفا در حد یک سر و صدای رسانه ای باقی ماند.
همچنی خوب است بدانید که تنها 6 درصد از آب به مصرف شرب انسانی می رسد و مابقی صرف مصارف بهداشتی (شست و شو) ، آبیاری فضای سبز خانگی و استحمام می شود و در واقع بخش اعظمی از هزینه‌های تولید آب شرب در پروسه مصرف، به هدر می رود؛ این مهم‌ترین خلایی است که باید در برنامه‌های آینده دیده شود و صرفا جدا سازی آب شرب و آب بهداشتی دردی از آب این کشور دوا نمی‌کند.