در

٤٥ سال است که در منطقه دولت‌آباد و ری، تعزیه‌خوان است و نقش شمرش چنان معروف شده که دیگر او را نه به نام شناسنامه‌ای‌اش یعنی «رمضان فرح‌ور»، بلکه به نام «خسرو شمر» می‌شناسند. خودش می‌گوید‌ هر سال فقط یک روز شمر می‌خواند و آن هم اختصاصا در روز عاشورا، اما نام او در این نقش به حدی با احساسات مردم گره خورده که حالا همه او را «خسرو شمر» صدا می‌زنند. برای یافتنش باید از تهران به سمت جنوب شهر حرکت کرد. جایی که جاده قدیم شاه عبدالعظیم، تهران را به ری وصل می‌کند. بعد از فلکه اول دولت‌آباد، راسته خیابان دهخدا، این شب‌ها غوغاست. در دل این محله، حسینیه دو شهید، یکی از قدیمی‌ترین نقطه‌های تهران و شاید هم ایران باشد که قلب تپنده تعزیه در آن می‌زند. فرح‌ور این حسینیه را در حدود سال ١٣٦٩ در این محل بنا کرد تا سنت ٧٠ساله تعزیه‌خوانی در دولت‌آباد، به نفس او زنده بماند. با‌این‌همه بنیان‌گذار تعزیه در این بخش از تهران هم چندان بی‌ارتباط به فرح‌ور نیست؛ زنی به نام «حسنیه صادقی» یا همان «خاله حسنی» که کمی بعد، داستانش را خود فرح‌ور روایت می‌کند.