راگا نیوز :پنجاه و یکمین مراسم سالگرد شیخ رجبعلی خیاط (نکوگویان) با عنوان “از هبوط تا ملکوت” به همت ستاد مردمی بزرگداشت شیخ رجبعلی خیاط برگزار شد.
این مراسم عصر چهارشنبه با حضور جمعی از مسئولان کشور، شهر تهران و شهرستان ری همزمان با سالروز شهادت رئیس مذهب شیعه امام صادق(ع) بر سر مزار آن بزرگوار در ابن بابویه(ره) برگزار شد.
در حاشیه این مراسم، غرفه های نقاشی کودک، نمایشگاه کتابهای مذهبی، تربیت کودک و … و همچنین لوح های فشرده از سخنرانی های مذهبی نیز قرار داشت.
مصطفی خواجه وندی یکی از شاگردان شیخ رجبعلی خیاط (نکوگویان) نیز طی این مراسم با بیان خاطراتی از ایشان، مردم را با ویژگی های اخلاقی این مرد خدا آشنا کرد.
برای اولین بار این مراسم به همت هیئت محبان المهدی(عج) طی سه روز در تالار اندیشه تهران، مسجد مقدس جمکران و گورستان ابن بابویه(ره) برگزار شد.
شیخ رجبعلی نکوگویان که به دلیل اشتغال به دوزندگی به “خیاط” شهرت یافت، در سال 1262هجری شمسی در تهران دیده بر جهان گشود؛ پدرش، مشهدی باقر، پیشهور بود و سایه پرمهرش 12 سال، رجبعلی را آسوده داشت.
با مرگ پدر، رجبعلی 12 ساله که از برادر و خواهر تنی بی بهره بود، در غربتی سنگین و جانکاه گرفتار شد؛ نوجوانی بیش نبود که به شوق شنیدن مواعظ و پندهای انسان ساز اخلاقی، در حرم حضرت عبدالعظیم(ع) و مساجد شهر، پای منبر خطیبان می نشست.
تنهایی، تفکر و خودسازی، از او شخصیتی ساخت که توانست در پرتلاطم ترین سالهای آغاز جوانی، قهرمانانه ترین حرکت زندگی خود را که در تمام سالیان عمر پربرکتش نقش داشت، آشکار سازد.
پایداری جوان خیاط در برابر خودنماییهای افسونگرانه دنیا بود که روزنه های پردرخشش جهانِ معنی را بر روی او گشود و از همین زمان بود که لطف و محبّت جاودان الهی بر وجود او پرتو افکند و از آن پس، هرگاه شیطان نفس به سراغش می آمد و با دو صد جلوه به او رخ می نمود، سراسر وجودش را خشم و غضب فرا می گرفت، از خانه بیرون می رفت، در هوای کوچه و خیابان قدمی چند می زد و آنگاه که خود را بر نفس خویش چیره می یافت، ساکت و آرام و خندان بازمی گشت و به کار می پرداخت.
رویکرد وی به امور معنوی، فرصت تفریح و گردش را از وی گرفته بود، اما اگر دوستانش او را برای رفتن به “امامزاده ابراهیم”، “امامزاده ابوالحسن” یا “بی بی شهربانو” دعوت می کردند، با آنان همراه می شد و در آنجا به جز ادای نماز و خواندن دعا کاری نداشت و در فرصتی که می یافت از فراخواندن به کارهای نیک و بازداشتن از امور ناشایست، فرو نمی گذاشت.
سرانجام در روز 22 شهریورماه سال 1340 هجری شمسی، سیمرغ وجود پربرکت شیخ پس از عمری خودسازی و سازندگی از این جهان پر کشید.
