حسین عرب براقی هستم . در سال ۱۳۳۷ در شهرری متولد شده و در خانواده ای کاملا ورزشی رشد کرده ام .
از خانواده تان بگویید؟
در خانواده ای ۷ نفره بزرگ شدم و ۴ برادر و یک خواهر دارم و از نظر معیشتی زندگی متوسطی داشتیم. پدرم کارگر کارخانه کاشی سعدی بود که به رحمت خدا رفته اند.اصالتا پدرم در روستای آراد بخش حسن آباد فشافویه به دنیا آمده بود و در شهرری زندگی می کردیم .
چطور شد که به داوری روی آوردید؟
وقتی که از فوتبال خداحافظی کردم و جدا شدم ، با توجه به علاقه شدید و تشویق های برادرم که خود داوری می کرد ،به داوری روی آوردم و در سال ۱۳۶۴ در کلاس های داوری درجه ۳ در شهرری شرکت کرده و موفق به اخذ مدرک داوری درجه ۳ شدم .
چند سال به عنوان داور فعالیت داشتید؟
از همان سال ۱۳۶۴ که کار داوری را شروع کردم ، در شهرری و تهران مشغول قضاومت شدم تا در سال ۱۳۷۴ به لیگ کشور معرفی شدم و در لیگ های دسته اول و دوم داوری می کردم. فصول اول و دوم لیگ برتر کشور را هم سوت زده ام و در سال ۱۳۸۲ با درجه ملی از دنیای داوری بازنشسته شدم .
هم اکنون به چه فعالیتی مشغول هستید؟
بعد از خداحافظی از داوری ، به عنوان مدرس و ناظر مسابقات با فدراسیون فوتبال همکاری می کنم و هم اکنون مسئول دپارتمان داوری فوتبال استان تهران می باشم .
شغل دیگری هم دارید؟
در دوران جوانی همزمان با داوری شغل آزاد داشتم و کارمند اتحادیه قنادان شهرستان ری بودم و در حال حاضر هم کارمند تربیت بدنی شهرداری منطقه ۲۰ هستم .
آیا به آنچه که در داوری میخواستید ،رسیدید؟
طی سال های ۶۴ تا ۸۲ به مدت ۱۸ سال داوری کردم و با توجه به اینکه داوری را خیلی دیر شروع کردم ، از عملکرد خود کاملا راضی هستم و به آنچه می خواستم با تلاش های خود رسیده و بدست آوردم .
با علیرضا فغانی داور معروف کشورمان نسبت دارید؟
از همان سال ۱۳۶۴ که داوری را شروع کردم، در کلاس های داوری با پدر آقای فغانی آشنا شدم و در یک کلاس بودیم و دوستیمان از همان جا شکل گرفت و رفت و آمد خانوادگی پیدا کردیم .
علیرضا فغانی هم از همان دوران نوجوانی به داوری روی آورد و پتانسیل خوبی هم داشت تا اینکه در سال ۱۳۸۰ وقتی هنوز داور درجه یک بود و در فوتبال تهران و محلات فعالیت می کرد، پدرشان دختر بنده را برای علیرضا خواستگاری کرد و از آن موقع داماد خانواده ما هست .
آیا می توان به داوری به عنوان شغل نگاه کرد؟
شخصی که می خواهد داوری را ادامه دهد ، اول باید ببیند که آیا استعدادش را دارد یا خیر . سپس به سراغ کسب فاکتورهای لازمه برود و زبان و تحصیلاتش را ادامه دهد .یک سری فاکتورهای خدادادی مانند قد و فیزیک هم هست . مطمئن باشید بنده به عنوان پیشکسوت این عرصه می گویم که اگر کسی برنامه ریزی کند و فاکتورهای لازمه را داشته باشد و یا کسب کند ، به بالاترین سطح داوری خواهد رسید و شغل خیلی خوبی هم برایش خواهد بود .
بهترین بازی ای که در طول دوران داوری خود قضاوت کردید چه بوده است؟
در سال ۱۳۸۱ در اولین دوره لیگ برتر کشور ، بازی پرسپولیس و ملوان در بندر انزلی برگزار شد که از حساسیت بسیار بالایی هم برخوردار بود .آن بازی به علت بارندگی زیاد یک روز به تعویق افتاده بود اما بازی بسیار خوبی از آب در آمد و ناظر بازی به بنده و تیم داوری نمره خیلی خوبی داد .
تلخ ترین بازی زندگیتان کدام مسابقه بوده است؟
در ۱۶ اردیبهشت ۱۳۸۰ ، تیم‌های پرسپولیس و شموشک در ورزشگاه متقی ساری به دیدار هم رفتند که به دلیل ازدحام بیش از حد تماشاگران، شماری از آنها برای تماشای بازی به بالای سقف سکوها رفتند که با افزایش تعدادشان دقیقاً در هنگام آغاز نیمهٔ دوم سقف ورزشگاه فرو ریخت که بنده داور آن بازی بودم .
هدف و آرزوی حسین عرب براقی در سن ۵۷ سالگی برای آینده چیست؟
بنده در این سن تنها هدفم خدمت به جامعه داوری کشورمان است و امیدوارم بتوانم داورانی تربیت کرده و آموزش دهم که مانند علیرضا فغانی به بالاترین سطح داوری دنیا برسند .
فرق دپارتمان و کمیته داوران چیست؟
طبق اساسنامه فیفا ، کشورها ملزم به داشتن کمیته داوران و دپارتمان شده اند که دپارتمان بیشتر کارهای اجرایی مانند چیدمان داوری را به عهده داشته و مصوبات کمیته داوران را به اجرا در می آورد .
از خصوصیات اخلاقی و علاقمندی های خود بگویید؟
در کار انسان جدی ای هستم ولی در زندگی خیلی هم اهل شوخی و بگوبخند هستم.فیلم های اکشن و کلیپ های تولیدی فیفا را خیلی دوست دارم. بسیار اهل مسافرت هستم و به تمام نقاط ایران سفر می کنم .
حرف پایانی؟
هم اکنون بیشتر از ۲۰۰ بازی در هفته در استان تهران برگزار می شود که با همکاری دوستانمان آقایان طاهریان ، ابهری و موسوی سعی در چیدمان خوب و مرتب و منظم آن ها داریم. تلاش داریم تا با ایجاد انگیزه برای جوانان مستعد ، آینده داوری کشورمان را تامین کرده و هم اکنون نیز بیش از ۳۵ داور جوان را استعدادیابی کرده ایم که امیدواریم پشتوانه خوبی برای امثال علیرضا فغانی شوند .
