خوش‌آمدی به زمین ای شروع زیبایی تو عطر یاسی و نرگس تویی که زهرایی
محبوبه حق، از دامان زنی پا به زمین گذاشت که تنها محرم شب‌های وحی و روزهای رسالت محمد بود. این نورسیده که تمام بلندبالایی «لولاک» را به ارث برده بود، آمد تا آبروی زنانِ قرونِ زنده‌به‌گور تاریخ باشد؛ قرن‌های بربادرفته‌ای که تجلی لطافت خدا را در صورت، عطوفت زن، انکار کرده بود و دست‌های هرزه‌اش، به خون تمام دختران زمین آلوده بود.
عصمت، در لباس زنی به دنیا آمد که تمام تاریخِ تا امروز، در قامتِ توحید و آزادگی او حیران شده است و یازده خورشید روشن گر ابدی، از دامان پرستاره او، به معراج رفته‌اند.
تو آمدی و به زن آبرو بخشیدی و گستره‌ای بی‌پایان از مقام یک بانو را در برابرش گشودی. کدام زن چون تو به جهان، نور پاشید و کدام بانو هماند تو بوی خدا می‌داد؛ آن سان که خورشید به همه سوی، نور می‌پاشید و جایی از زمین را از روشنایی و گرمای خود، تهی نمی‌خواهد؟
نام تو، ریشه شر را خشکاند و آتش دوزخ را سر کرد بر پیروان طریقه رستگاری. خانه وحی، با درخشش نام تو، روشن تر شد، تا نشانه‌ای باشد بر حرمت زن، تا دیگر رنگ چهره‌ها با شنیدن صدای تولد دختران، کبود نشود؛ تا دیگر سنت‌های جاهلانه میان دختر و پسر، خطی نکشد به نشانه سعد و نحس.
با آمدنت، زمین، سربلندتر شد. ابلیس، پشیمان شد از اینکه سجده نکرده است به این همه شکوه، به این همه عظمت، به این همه سربلندی. و تو آمدی؛ ناگهان تر از همه باران‌های بهاری آمدی و بی‌مضایقه باریدی. مهربان تر از همه باران‌ها، مهربانی‌ات فراگیر شد. بعد از تو دیگر هیچ دختری، خواب گورهای دهان گشوده را ندید.
بشارت باد بر اهالی زمین که سیب سرخ بهشت، جوانه زده است!
مقامِ فاطمه بودن فقط لیاقت توست، طلوع کن که محمد رسالت خود را، دگر به واسطه تو، تمام خواهد کرد.
کیست که به دامانت بیاویزد و دستانش از مائده‌های آسمانی، لبریز نشود؟!
کیست که نامت را ببرد و بر نهال دلش شکوفه آرامش ننشیند؟
و کیست که دریچه دلش را به سوی تو بگشاید و آکنده از عطر دلاویز وجودت نگردد؟!
سالروز ولادت ام‌ابیها مادر امامت، همسر ولایت و دخت نبوت را خدمت فرزند برومندش امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف، مقام معظم رهبری مدظله‌العالی و بر تمامی دوستداران حضرتش تبریک و تهنیت عرض می نمائیم
