السلام علیک یا امام الرئوف!
سلام بر تو که مهربانی‌هایت از شمار زائران انبوهت بسیار بیشتر است.
امروز، سلام اشک‌بار ما با سوختن «اباصلت» همراه شده است.
ما و او ـ هر دو ـ داغدار خورشیدی هستیم که غروب می‌کند.
سلام بر تو ای خورشید تابان خراسان که تمام انگورها، مرثیه‌خوان واپسین لحظات توانَد.
حنجره نورانی‌ات، جرعه نوش سم ستم سیه دلان می‌شود و طنین هق‌هق زائرانت تا قیامت، گلوى سوخته‌ات را یاد می‌کند.
یا امام رضا! امروز، تنها نه خیابان‌های خراسان که تمام رگ‌های عاشقانت، به گلدسته و رواقت ختم می‌شود.
ای امام الرئوف همراه با کبوتران حرمت، محزون و گریان دل را به دور بارگاه تو پر می‌دهیم تا با زمزمه ملائک همراه شویم.
اى غریب‌ترین غریب‌ها؛ قلب تو رأفتى به توان بی‌نهایت است؛ پس طفل‌های بی‌پناه حاجت ما را دریاب و شفاعتمان را بپذیر.
اى ضامن هر چه نیاز و اى امام رئوف! ما خود را به پنجره نگاه تو آویخته‌ایم و چشم‌های آغشته به رازمان را به ضریح تو دوخته‌ایم. ما را از سقاخانه لطفت سیراب کن.
امروز، عمارت بلندآوازه توس، غربت است و بر بالاى این بناى شهیر، کبوترى نیست که نالان نباشد. بر بالاى این بناى غریب، آسمان نیز به اشک‌ریزی ابرها تن داده است.
شهادت غریب الغربا، امام رضا (ع) تسلیت باد.
